«Nie treba tut śpiašacca, navat śpiecyjalisty kažuć. Dapamahčy treba: razabrać tam, hetyja pracy… Ale śpiecyjalisty chaj vyznačacca, abśledujuć, što treba zrabić. Bieź dziaržavy jany ničoha nie zrobiać usio roŭna, — skazaŭ palityk. — Ale hetyja ž «nievierahodnyja» znoŭ kažuć: hrošy źbiarom. Vieteranam užo «sabrali». Nie viedaju tolki, dzie hrošy. I tut kažuć: źbiarom. Ničoha jany nie źbiaruć. Jany prosta abvieściać ludziam, u ludziej zabiaruć hrošy i padzielać ŭ Polščy. Tamu kali niechta choča adnavić hety chram, treba adkryć im tam (chaj jany adkryjuć rachunak), i chaj ludzi im pieradajuć hrošy, a nie ŭ Polšču. Kožny čałaviek, kolki zmoža, kali zachoča, tudy pieradaść hrošy».
Alaksandr Łukašenka taksama ŭpeŭnieny, što pry adnaŭleńni chrama nie spatrebicca «šalonych abjomaŭ» rabot.
