Аляксандра Салоная, псіхолаг сямейных адносін, ужо два гады жыве і працуе ў Лодзі (Польшча) і анлайн. Дапамагае вырашыць складанасці ў адносінах пры эміграцыі, разабрацца з пракрастынацыяй, самасабатажам, павысіць упэўненасць у сабе.
Грошы мужа вельмі важныя для сямейнага бюджэту
Мой муж — айцішнік. Ён працуе на кіруючай пасадзе. Раней я працавала капірайтэрам і спецыялістам аддзела маркетынгу ў розных ІТ-кампаніях (EffectiveSoft, Gurtam, ImAction, Innowise, IMCREDO). Пісала тэксты, артыкулы, навіны, займалася прасоўваннем сайтаў і іншымі актыўнасцямі.
Гэта была мая асноўная праца. Але пасля дэкрэтаў я захапілася псіхалогіяй. І зразумела, што хачу гэтым займацца прафесійна. Зараз веды і досвед у ІТ дапамагаюць мне ў працы: многія мае кліенты — айцішнікі.
Даход майго мужа вельмі важны для сямейнага бюджэту. Ён плаціць за ежу, пражыванне, дзяцей. Мае грошы я трачу на вучобу, дзяцей і сябе. Калі жылі ў Беларусі, я аплачвала свае хацелкі.
З-за эміграцыі ў мяне парушыліся планы на жыццё
Наш пераезд у Польшчу быў вымушаны. Гэта быў стрэс — у нас былі зусім іншыя планы на жыццё. Я планавала скончыць вучобу на II ступені гештальт-тэрапіі ў Беларусі. І гэта зноў прыйдзецца пачынаць спачатку.
Пры пераездзе былі складанасці з адаптацыяй дзяцей, шмат намаганняў прыйшлося прыкласці, каб старэйшае дзіця прывыкла да польскай школы.
Муж успрымае сітуацыю спакойна. Ён наогул не патрабуе, каб я працавала — хутчэй, каб займалася больш домам і дзецьмі. Падтрымлівае мяне як можа, хоча, каб я працавала ў сваім тэмпе.
Дом і дзеці займаюць шмат часу і сіл таксама. Тут няма бабуль, і няма каму асабліва дапамагчы.
Я ўдзячная мужу за падтрымку і за ўсё. Мне не трэба працаваць на заводзе або складзе. Ёсць магчымасць пайсці ў паліцэальную школу, асвойваць анлайн-прафесіі, займацца дзецьмі.
Планую скончыць другую ступень гештальт-тэрапіі ў Варшаве, атрымаць польскі дыплом, каб практыкаваць у Польшчы. Мая дзейнасць прыносіць мне грошы, але даход пакуль што нестабільны. Заўсёды ёсць план Б — пайсці працаваць не па спецыяльнасці. У мяне ёсць досвед у ІТ, я нядрэнна ведаю англійскую.
Сіндром самазванца і пачуццё віны. З чым сутыкаюцца жонкі айцішнікаў?
Лічыцца, што жонкам айцішнікаў лёгка і камфортна. Але мы таксама сутыкаемся з цяжкасцямі пры пераездзе, як усе людзі. Узнікаюць складанасці з адаптацыяй, страта ўпэўненасці ў сабе. Пачуццё «бяздомнасці», сораму і віны, калі не ўдаецца рэалізавацца так, як хацелася б.
Многія мае кліенткі адчуваюць сябе няўпэўнена пасля пераезду. Яны развівалі свае анлайн-праекты. Часта сутыкаюцца з сіндромам самазванца, пракрастынацыяй, сумам.
Асноўныя праблемы:
— пошук працы,
— пошук новага асяроддзя,
— залежнасць ад мужа (фінансавая, можа быць рызыка эмацыйнага ці эканамічнага гвалту),
— сацыяльная ізаляцыя,
— страта сацыяльнага статусу, бо ў новай краіне ты па сутнасці ніхто, трэба пацвярджаць свой дыплом, праходзіць настрыфікацыю або вучыцца зноў (калі жанчына пераязджае не па працы),
— падае самаацэнка,
— магчыма, трэба будзе зніжаць узровень дапамогі і разумець, што прыйдзецца папрацаваць.
Трэба працаваць над выбудоўваннем больш блізкіх і даверных адносін у сям'і, калі хуткасць адаптацыі ў мужа і жонкі розная. Некаторыя дзяўчаты з дзецьмі аказваюцца ў залежным становішчы — у іх няма матэрыяльных рэсурсаў сысці, калі ў адносінах нешта ідзе не так.
Муж (але гэта можа быць і жонка) становяцца больш кантралюючымі: бо «няма куды бегчы з дзецьмі». Але да мяне сярод жонак айцішнікаў з пытаннем гвалту не прыходзілі. Толькі з сямейнымі канфліктамі, якія абвастраюцца ў эміграцыі.
Як дапамагчы сабе ў эміграцыі?
— Падрыхтуйцеся да пераезду загадзя, вывучыце плюсы і мінусы горада.
— Заручыцеся падтрымкай сяброў і сваякоў, падтрымлівайце сувязь.
— Кантактуйце, не замыкайцеся ў сабе, наладжвайце новыя кантакты з людзьмі.
— Вывучайце мову і культуру краіны.
— Прызнавайце свае пачуцці і пачуцці партнёра.
— Дайце сабе час, бо працэс адаптацыі ў кожнага свой і хуткасць можа быць рознай.
— Будзьце ўважлівыя і цярпімыя адзін да аднаго.
— Калі складана справіцца са стрэсам, звяртайцеся да спецыялістаў.
— Пераезд — гэта яшчэ і сімвалічная страта звыклага жыцця, і будзе працэс гаравання, які важна пражываць, каб паспяхова адаптавацца ў новай краіне.
— Працягвайце займацца любімым хобі і спортам. Гэта падтрымлівае і дапамагае справіцца са стрэсам і складанымі эмоцыямі.
Чытайце таксама:
«Ледзь не памёр са страху». Айцішнік расказаў, як ездзіў у Беларусь прадаваць кватэру
