Raboty Hubarava pradavalisia na aŭkcyjonie «Kryścis» u Łondanie, udzielničali ŭ suśvietnym «Ekspa» ŭ Šanchai, traplali ŭ muziei ZŠA, Šviejcaryi i Hiermanii. U francuzskaj Gallerie Berthéas Les Tournesols jany ŭ ramkach ekskluziŭnaha kantrakta vystaŭlajucca ŭžo kala dvaccaci hadoŭ. Jak kaža sam mastak, za hety čas jon navučyŭ francuzaŭ paznavać našu krainu i cikavicca joj.
Dziela vystavy «Vialikija mary maleńkich ludziej» u Nacyjanalnym mastackim aŭtar zabraŭ usie pałotny sa svajoj majsterni, a taksama, «bo treba było zakryć zały», źviarnuŭsia da pryvatnych kalekcyj.
«Tut usio pryśviečana maleńkamu čałavieku — tamu, chto adpaviadaje łozunhu «Kuplajcie biełaruskaje», i ja jaho takim lublu, — kaža Valancin Hubaraŭ. — Jon nosić adzieńnie z tkanin kamvolnaha kambinata, kuplaje našy prydatnyja kab jeści pradukty, a kali treba, ustaje siarod nočy i dapamahaje davieźci rečy da vakzała. Maje piersanažy niazhrabnyja, ale akazvajuć terapieŭtyčnaje ŭździejańnie: jakaja-niebudź para padydzie da karciny i žonka skaža mužu: «Vań, a ŭ nas ža lepš».
Na adkryćci aŭtar rok-n-roliŭ, niašmat biełaruskich mastakoŭ zdolnyja vyklikać taki ažyjataž.
Naviedvalniki abkłali aŭtara kvietkami i vyciahnulisia ŭ doŭhuju čarhu pa podpis alboma «Valancin Hubaraŭ», što byŭ prezientavany tut ža padčas aficyjnaj častki.
Siužety Valancina Hubarava tradycyjna pakazvajuć pryziemlenuju štodzionnaść savieckaj albo postsavieckaj prastory, dzie akružanyja niepryhladnym pobytam piersanažy časta ciahnucca da vyšejšych katehoryj.
«U mianie była rabota «Usio prachodzić»: viosačka takaja, a tam žančyna idzie z zabitaj kurycaj. Zdavałasia b, biezvychodnaść, a adzin hladač skazaŭ: «Nie, tut jość nadzieja». Jon ubačyŭ jaje ŭ kavałačku nieba. Ja padumaŭ, jaki małajčyna, ja i chacieŭ pakazać, što nadzieja jość. Jak praviła, kali ludzi vykazvajuć svajo bačańnie, jany ŭsio razumiejuć, jak jość. Z zamiežnikami ciažej, im u pieršuju čarhu padabajecca, što heta niejkaja indyvidualnaja mova. Pomniu, u Francyi ja vystaŭlaŭ rabotu pra ŭradžaj: mužyki jeduć u horad i viazuć vialikuju morkvu, a na hetaj morkvie siadziać try žančyny. Mianie adzin francuz advioŭ u bok i spytaŭ: «Ja pravilna zrazumieŭ, što heta alehoryja paradu na Krasnaj płoščy, viazuć rakiety SS-20?». Mnie nie chaciełasia zabivać hetuju fantaziju, i ja paćvierdziŭ, što heta tak».
Aznačeńnie «biełaruski Brejhiel» pajšło jakraz z Francyi: pad takoj nazvaj niekali vyjšaŭ pryśviečany Hubaravu artykuł u adnym z francuzskich miedyja. Mastak raskazaŭ pra heta žurnalistam u Biełarusi, i nazva pryžyłasia.
Vystava «Vialikija mary maleńkich ludziej» budzie pracavać da 18 lipienia.
