«Adny artysty majuć razumieńnie, sumleńnie i hodnaść, a inšyja nie. U situacyi, jakaja adbyvajecca ciapier u Biełarusi, a mienavita zakanadaŭčy defołt, absalutnaje biezzakońnie, štodnia kalečacca losy ludziej, kožny vyrašaje sam. … Ciapier usio nabyło nie takija farby, jak nam chaciełasia b. Kažuć, što muzyka i tvorčaść pa-za palitykaj. Viadoma, tvorčaść pavinna być pa-za palitykaj, ale tut sprava idzie ŭžo nie pra palityku, a pra ahresiju, skiravanuju ŭ bok svajho naroda, i pra represii. Tamu heta zusim inšaja historyja.
…My tvorčyja ludzi — hałuby miru, my pavinny nieści pravilnuju enierhiju, pravilnaje śviatło, i my pavinny być zaŭsiody na baku spraviadlivaści, dabryni i miru, što b ni adbyvałasia. Ja liču, što tyja artysty, jakija nie pajeduć na «Słavianski bazar», aŭtamatyčna pierachodziać na bok śviatła. Ja nikoha nie asudžaju, kožny sam vybiraje dla siabie tvorčy šlach, — adznačyła Anžalika Ahurbaš.
— U mianie balić kožnaja kletka za kožnaha, chto paciarpieŭ u represiŭnaj mašynie. Całkam vierahodna, što ludzi, jakija nie adčuvajuć bolu biełaruskaha naroda, biełaruskich ludziej, jakija trapili ŭ najciažejšy stan, moža, nie bačać u hetym ničoha asablivaha. Ale ja liču, što luby razvažny čałaviek, luby darosły čałaviek, jaki moža dumać i adčuvać, nie dadumajecca jechać».
Na dumku śpiavački, u situacyi, jakaja skłałasia ŭ krainie, kazać pra kancerty — poŭny absurd: «Ciapier u Biełarusi adna zadača — spynić represii… Ciapier nie da piesień i nie da «Słavianskaha bazaru». Jak pra heta možna havaryć i razvažać? U nas kožny dzień kalečacca losy i zdaroŭje ludziej».
