Rok sprytniejšy za litaraturu.
Vanhuju, pieršaja mastackaja knižka pra ciapierašnija biełaruskija padziei źjavicca nie raniej jak praz 20 hadoŭ. Usio, što budzie vychodzić da hetaha, pakinie paślasmak publicystyki.
I ja byŭ vielmi ździŭleny, prasłuchaŭšy apošni albom Lavona Volskaha. Adšukaŭ, darečy, nie biez pryhodaŭ, i maja parada zacikaŭlenym: karystajciesia YouTube Music.
Dyk voś, Lavon Arturavič zdoleŭ zrabić toje, čaho dahetul nie zdolny byŭ zrabić nichto. Jon ucisnuŭ u dziesiać trekaŭ usie niuansy taho, što adbyłosia i jašče adbyvajecca tut. Kali vykazacca pra hety albom u stylistycy «Mieduzy», jakaja daje supierkarotkija paradaksalnyja recenzii na składanyja mastackija źjavy, dyk tut majem sumieś kantentu telehram-kanałaŭ «Sovietskaja Biełoruśsija» i «Refleksija i reakcyja», pakładzienuju na dobruju muzyku.
Heta nie himny pratestu. Heta nie «Voiny śviatła» Michałka, nie «Mury» i nie «Praviły» Nizkiz. Heta mienavita hłyboki mastacki vodhuk na traŭmu, jakuju pieražyła kraina.
Byvaje tak, što ŭžo nazva kaža ŭsio pra źmiest tvora, ź jakim ty źbiraješsia paznajomicca. I nazva tut vielmi krasamoŭnaja: «Trybunał».
Časam adnaho słova dastatkova. Ale i trek-list byccam sfatahrafavany sa śviadomaści siaredniestatystyčnaha minaka-haradžanina: «Kraina-kałhas», «SSSSSSR», «Šrubki sistemy», «Varjat», «Hiestapa», «Biažy», «Ciemra» — voś niapoŭny pieralik nazvaŭ.
Dalej naciskaješ na «płej», i pa vušach bje hitarny ryk. Tak, Volski hetym razam paciažeŭ. Pryčym paciažeŭ istotna. U paraŭnańni z tymi pieśniami Lavona Arturaviča, jakija my ŭsie śpiavajem pad hitaru la vohnišča, jaho miescami nie paznać. I heta spačatku sparadžaje šok. Tak było, kali Moby, stamiŭšysia kryčać pra dabro i zaklikać da dabra, vypuściŭ nieŭrasteničny albom These Systems Are Failing, u jakim užo nie śpiavaŭ — viščaŭ. I spačatku heta pužała, a paśla, prasłuchaŭšy teksty, ja razumieŭ: čałavieka ładna ŭjeła. I jon kaža pra nabalełaje mienavita toj intanacyjaj, jakoj naturalna kazać pra nabalełaje.
Tak i tut. Adčuvańnie taho, što Volski chilicca da System of a Down, źnikaje, kali dachodzić sens taho, što jon ravie ŭ mikrafon. I teksty tut takija, što sioj-toj moža zavahacca, ci zakonna ich cytavać. Naprykład: «Tyran-varjat rukoj niahiehłaj viadzie svoj kraj naŭprost u piekła».
Ci:
Hiestapa pravodzić čystki
Siarod pakul što žyvych,
Hiestapa kryčyć «fašysty!».
Fašysty nie my, a vy!
Hety albom — nie liryka. I nie padbadziorvańnie. Heta mienavita prysud u farmacie muzyčnych kampazicyj. I było b dziŭna, kali b prysud byŭ pakładzieny na strunnaje trya — tut jakraz poŭnaje supadzieńnie formy i źmiestu.
I tak, poźniaja tvorčaść Volskaha čaściakom maje zrez hetkaha bałahannaha jornictva ŭ duchu Saŭki dy Hryški. Kamuś heta padabajecca, kamuś — nie. I ja naležu da apošnich.
Ale ŭ «Trybunale» mienavita hety nastroj, sumieś pamfleta i aniekdota, viadzie da cudoŭnych pa trapnaści i navat mieładyčnaści vynikaŭ. Ja nie viedaju, kolki razoŭ prasłuchaŭ «Šrubki sistemy» z adčuvańniem, što niechta ŭziaŭ maje dumki i vielmi ładna ich zryfmavaŭ:
Šrubki sistemy słuchajuć zahad,
Ichni słych naładžany na zahadny ład.
I prypieŭ:
Ad uschodu da zachodu dla niazhody jość nahoda,
Tolki hetaja paroda zhodnaja z usim zaŭsiody.
Hałoŭnaja pieśnia alboma maje zusim inšy nastroj. Uračysty i prarocki. I ja, darečy, tut kažu nie pra «Hieroi našaj ziamli» — tvor, jaki pradziusary alboma paličyli zahałoŭnym i źniali na jaho videa.
Mnie padajecca, što samaja hałoŭnaja pieśnia tut — «Viečny ahoń». Ja ŭpeŭnieny, što kali-niebudź jaje buduć śpiavać tak, jak śpiavajuć ciapier «Pavietrany šar». Mocnyja słovy, darečy — naprykład pra toje, što «nam dadzieny hety strach, kab pieramahčy jaho». Hetaja pieśnia — adkaz na pytańnie, što hučyć u kožnaj hałavie ciapier. Ale słuchać treba nie tolki słovy. I słuchać nie vušami, a sercam.
Ja ščyra vinšuju kalehu ź bliskučym i daskanałym albomam.
Dziakuj ad słuchačoŭ — ciapierašnich i budučych!
