«Ja chacieŭ by siońnia pačuć kankretnyja prapanovy pa viartańni da paśladoŭnaj, praaktyŭnaj palityki z Polščaj. My nie źbirajemsia ni z kim vajavać, nie chočam ni z kim vajavać, ale kali tolki da nas buduć voś takim čynam stavicca, jak heta było ŭ kancy minułaha hoda i ciapier, pa mordzie atrymajuć i vielmi mocna, — zajaviŭ Alaksandr Łukašenka. — I nam chopić być niejkimi pasiŭnymi naziralnikami: tam, dzie treba, my pavinny adekvatna reahavać, jak heta było ŭ Breście i Hrodnie. Ale my nikudy nie padzieniemsia ad taho, kab razmaŭlać na narmalnaj movie z našymi susiedziami».
Jon źviarnuŭ asablivuju ŭvahu na pracu miascovych orhanaŭ ułady, u jakich «pad bokam razharnuli svaju dziejnaść destruktyŭnyja struktury».
«Daŭno treba było pravieści pravierki kursaŭ vyvučeńnia moŭ, skaŭckich arhanizacyj i inšych padobnych im struktur, jakija kirujucca i finansujucca z-za miažy. I vielmi sumna, što naš novy va ŭradzie čałaviek, jaki adkazvaje za nacyjanalnyja i relihijnyja adnosiny, nie zaŭvažyŭ hetaha i nie pačaŭ svaju pracu z hetaha. Heta vam navuka! Takich prablem niašmat, ale jany jość. Vaźmicie ŭ svaje ruki i razrulicie», — daŭ daručeńnie Łukašenka ŭpaŭnavažanamu pa spravach relihij i nacyjanalnaściaŭ Alaksandru Rumaku.
BiełTA
Alaksandr Łukašenka jašče raz padkreśliŭ: z usimi sumnieŭnymi abjadnańniami i ŭstanovami treba pryncypova razabracca. Heta tyčycca taksama roznych fondaŭ.
«Heta ŭžo sprava kiraŭnika Administracyi prezidenta arhanizavać pracu i ŭsich ich pierarehistravać. My nie źbirajemsia vyrazać tych, chto prynosić karyść dziaržavie. Ale my ŭbačyli, chto jość chto. Tamu ich treba pryvieści ŭ prytomnaść. Kali jany zdolnyja pracavać na dziaržavu, my budziem ich «tryvać» i ź imi supracoŭničać. Nie — značyć pad nož, — zapatrabavaŭ jon. Heta ž nie sprava, kali hetyja struktury, isnujučy ŭ Biełarusi, uciahvajuć moładź u antydziaržaŭnuju dziejnaść, arhanizujuć uciečku kvalifikavanych kadraŭ za miažu. Dziakuj bohu, ciapier hety patok źniziŭsia, bo ŭbačyli, chto jość chto».
Taksama, pa jaho słovach, treba vielmi surjozna «papracavać nad pradstaŭleńniem hramadskaści i zachodnim partnioram tak zvanaha polskaha pytańnia».
«Na Zachadzie nie ŭsie razumiejuć, što adbyvajecca na samaj spravie. Adpaviedny płan, jak ja ŭžo skazaŭ, realizujecca, ale treba paskoryć hetuju pracu. Varta bolš aktyŭna prasoŭvać temy pieraśledu etničnych biełarusaŭ u mižvajenny i paślavajenny pieryjady, dziejnaści polskich nacyjanalistyčnych bandfarmavańniaŭ (i nie tolki polskich) na našaj terytoryi, revanšysckich pamknieńniaŭ uładaŭ hetych dziaržaŭ pa viartańni kantrolu nad asobnymi terytoryjami i rehijonami Biełarusi. U Varšavie, naprykład, ich da hetaha času nazyvajuć «uschodnimi kresami». Aficyjna dziejučy Sajuz palakaŭ u Biełarusi, dzie niadaŭna byŭ abrany novy kiraŭnik, pavinien kanstruktyŭna pracavać na karyść našaj krainy, spryjajučy ŭmacavańniu adnosin», — padkreśliŭ Alaksandr Łukašenka.
Jon dadaŭ, što biełaruskija ŭłady absalutna nie pryhniatajuć polskuju mienšaść: u hetych hramadzian jość svajo abjadnańnie, z dapamohaj jakoha jany mohuć unosić svoj układ u raźvićcio adnosin pamiž dźviuma krainami. «Kali niešta nie padabajecca, infarmujcie ŭrad, prezidenta — my ŭmiašajemsia», — zapeŭniŭ jon.
