«Hłybokapavažanyja śviatary, kansekravanyja asoby, braty i siostry!
Čarhovy raz my adznačajem hałoŭnaje chryścijanskaje śviata — Vialikdzień… Uvaskresieńnie Jezusa pierakonvaje nas, što ŭ zmahańni sa złom i śmierciu apošniaje słova zaŭsiody zastajecca za Boham.
Azirajučysia na historyju zbaŭleńnia čałaviectva, my možam zrazumieć, što ŭsio Śviatoje Pisańnie kancentrujecca vakoł asoby Jezusa Chrysta, jaki pamior i ŭvaskres, bo ŭ vielikodnym zdareńni spaŭniajucca ŭsie abiacańni Boha. My vierym, što Chrystus svajoj kryvioju vyzvaliŭ uvieś śviet ad jarma hrachu i śmierci i, uvaskresły, daŭ nam nadzieju na ŭdzieł u viečnym žyćci ŭ supolnaści śviatych…
Uvaskresieńnie Jezusa adkryvaje nam, što cialesnaja śmierć — heta jašče nie kaniec. Tamu adzinaje, što nas pavinna chvalavać, heta kab my nie apynulisia ŭ stanie duchoŭnaj śmierci.
Śmierć u takim sensie aznačaje žyćcio, addalenaje ad Boha. Duchoŭnaja śmierć pačynajecca ź ciažkoha hrachu — śviadomaha, dabravolnaha i pramoha parušeńnia Božych zapaviedziaŭ. Cialesnaja śmierć — heta tolki brama, za jakoj idzie praciah taho, što my abrali na ziamli.
Radasnaja navina ab uvaskresieńni Jezusa zaklučajecca ŭ tym, što my ŭžo tut, na ziamli, udzielničajem u viečnym žyćci. Dziakujučy ŭvaskresieńniu Chrysta ŭ kožnym vierniku jość ziernie ŭvaskresieńnia…
Užo bolš jak hod ludzi śvietu pieražyvajuć rospač i niaŭpeŭnienaść u svajoj budučyni. Pandemija karanavirusu jašče raz pakazała, jakoje krochkaje isnavańnie čałavieka navat u epochu sučasnych technałohij…
Hety virus prynios biadu ŭ našyja damy i na našyja vulicy. Nam moža zdavacca, što Boh maŭčyć, pakul ciarpiać nievinavatyja. Chrystus vučyć nas z hodnaściu pieranosić ciarpieńnie, i Jon nieabyjakavy da našych žyćciovych kłopataŭ.
Pustaja mahiła, u jakuju pakłali cieła Jezusa, simvalizuje most, jaki pabudavaŭ Chrystus, — most pamiž śmierciu i žyćciom, pamiž rospačču i nadziejaj. Idučy šlacham Miesii, my taksama možam budavać masty jednaści navat tam, dzie heta zdajecca niemahčymym. My spadziajemsia, što paśla śmierci nas nie čakaje niebyćcio. Uvaskresieńnie — heta most, jaki viadzie za miežy śmierci. Ad nas zaležyć, ci zachočam my, kab kožny žyćciovy vybar nabližaŭ nas da žyćcia z Boham, bo cialesnaja śmierć moža adkryć nam Božaje Vaładarstva ŭ poŭnaj miery.
Tam, dzie jość padzieły, my možam być tvorcami harmonii, prabačeńnia i pajadnańnia. Praz heta my budziem śviedčyć pra nadzieju ŭvaskresieńnia i luboŭ Chrysta da kožnaha čałavieka nie tolki na słovach, ale i praz učynki. Siła ŭvaskresieńnia, atrymanaja padčas chrostu, dziejničaje ŭ nas, kali ŭ nas jość hatoŭnaść lubić, iści za našym Panam, kali my majem nastojlivaść u achviarnaści dziela inšych, viernaść paryvam serca, jakija dapamahajuć nam pieraadolvać ehaizm.
Čałaviek nosić u sabie vobraz niabačnaha Boha, a tamu prajaŭleńnie lubovi da bližniaha pakazvaje, nakolki my lubim našaha adzinaha Ajca ŭ Niebie.
Pamiatajma, što praz svajo ŭvaskresieńnie Chrystus zaprašaje nas stać bolš čałaviečnymi. Jezus pieraścierahaje nas ad takoj formy viery, kali čałaviek tolki kliča «Panie, Panie», ale nasamreč nie vykonvaje volu Boha, bo ihnaruje patreby svaich bratoŭ i siaścior…
13 krasavika 1991 hoda śviaty Jan Pavieł II adnaviŭ struktury Katalickaha Kaścioła ŭ Biełarusi. Heta było mahčyma dziakujučy advazie tych viernikaŭ i pastyraŭ našaj ziamli, jakija ŭ časy pieraśledu nie hublali nadziei ŭ Bohu, jakija zachavali i pieradali vieru ŭ Boha nastupnym pakaleńniam; jakija nie tolki z pakoraj čakali ŭvaskresieńnia Kaścioła, daviarajučy słovam Chrysta, što bramy piakielnyja nie pieramohuć Jaho, ale i dziejničali: vučyli dziaciej malicca, patajemna rychtavalisia da sakramantaŭ spoviedzi i Kamunii, da suženstva, da śviatarstva, kłapacilisia ab viartańni kaściołaŭ…
Darahija braty i siostry, žadaju vam radaści i nadziei, jakuju niasie Uvaskresły Chrystus…
Vinšuju katolikaŭ i tych chryścijanaŭ, jakija siońnia adznačajuć hetaje śviata!
Vinšuju našych pravasłaŭnych bratoŭ, jakija ciapier, padčas Vialikaha postu, rychtujucca da śviatkavańnia paschalnaj tajamnicy. Darahija pravasłaŭnyja i ŭsie ludzi dobraj voli, abjadnaŭšy našy namahańni, my možam być znakam jednaści i nadziei dla śvietu.
Na radasnaje i plonnaje pieražyvańnie Vialikadnia ad usiaho serca vas błahasłaŭlaju».
