Łukašenka adznačyŭ, što žyćcio takoje karotkaje i treba zrabić usio, kab nie marnavać čas na pustasłoŭje, niepatrebnyja spravy, tym bolš na razbureńnie.
— U hetaj zale 3 tysiačy čałaviek — nadziejnych, sumlennych — ja heta viedaju — patryjotaŭ. Ad nas zaležyć usio. I budučynia našaj krainy. Zapomnicie. I źviarnicie asablivuju ŭvahu na toje, što ja skazaŭ u pasłańni da vas u navahodniuju noč. Nie daj Boh nam u zapale hetaha varjactva, suśvietnaha varjactva, stracić toje, što nikoli bolš nie vierniem. Stracić niezvarotna. Zahubić ułasnymi rukami toje, što zrabili za apošniuju čverć stahodździa. My ž z vami heta zrabili. Nielha heta stracić, — skazaŭ A. Łukašenka.
Jon zaklikaŭ čytać, dumać, analizavać i tolki potym rabić vysnovy.
— Na nas, jak i na ŭvieś śviet, i navat na tych, chto byŭ inicyjataram usiaho niadobraha ŭ žyćci našym, abrynuŭsia škvał chłuśni. I my pavinny heta pieražyć. My ž pra siabie havorym, što my mudryja, talenavityja. Nu dyk davajcie budziem mudrymi i talenavitymi. Tvorčym rabotnikam, duchavienstvu našamu — stojkaści, mužnaści i, samaje hałoŭnaje, nikoli nie śpiašajciesia, — praciahnuŭ Łukašenka.
