«Jak nie skažaš na złobu dnia ab apošnich pieramovach ź mižnarodnaj fiederacyjaj chakieja. Nie paśpieli jany skončycca, jak našy źbiehłyja abrynulisia na najlepšych našych siabroŭ. Nie biełarusaŭ, zamiežnych siabroŭ, jakija zaŭsiody padtrymlivali i padtrymlivajuć nas. Vielmi škada, što jość siarod nas i takija.
Ale ja chaču skazać, kali ŭžo hetaje pytańnie na słychu. My hatovyja da praviadzieńnia lubych mižnarodnych, u tym liku kulturnych, spartyŭnych spabornictvaŭ. A što tyčycca čempijanatu śvietu pa chakiei, jaki my vyjhrali ŭ sumlennaj baraćbie, ja zajaviŭ, što my hatovyja arhanizavać jaho choć zaŭtra. Ale dla hetaha niamała treba budzie zrabić. I, na žal, pryjdziecca dakazvać, što my ludzi i my zaviomsia ludźmi. I ŭ nas jość svaja kraina! Ale my hatovyja razmaŭlać z usimi sumlennymi ludźmi. U tym liku, z apazicyjaj. Ale nie sa zdradnikami. My hatovyja vieści dyjałoh ź luboj apazicyjaj, pa lubych pytańniach. Pačynajučy ad kanstytucyjnych źmienaŭ i zakančvajučy budučyniaj našaj Biełarusi. Ale nie pierad kim my na kaleni nie ŭstaniem!» — skazaŭ palityk.
