Minsk, Sierabranka. Fota Nadziei Bužan
Dźvie razmovy z apošnich dzion.
Sustreŭ biznesoŭca raźlivu 90-ch, ź jakim nie bačylisia hod siem-vosiem, kaža:
— …Nu, a Putin?! Ja dumał, on normalnyj mužik. Čto on tvorit?!..
Jedu z taksistam u Vaŭkavysku, kaža:
— Tak eto russkije byli, stopudovo, ich siuda zavozili! Bratskij narod, prikiń, da?! Nozdri vyryvali!..
Arhumienty pra toje, što fakt udziełu ruskich siłavikoŭ nie dakazany, nie dziejničajuć, tamu prosta słuchaju.
Vysnova. Prosta nie viedaju, što mieła b zrabić Maskva i Pucin, kab viarnuć u Biełarusi svaje pazicyi ŭ vačach nasielnictva. Raniej usie kazali: Biełaruś možna brać «hołymi rukami» — usie za jaho. Jak u Krymie. Rasijskim ŚMI «vierać», Pucin «kruty»…
Nie pracuje.
Ciapier bolš nichto nie nazyvaje Pucina «krutym čełam». «Ty hladzi, što jany robiać z našym narodam?» — čuješ ad kožnaha.
I faktar rasijskich ŚMI byŭ značna pieraacenieny.
Dla amataraŭ «ruskava miru» ŭsio što adbyvajecca — fijaska. Bo ŭvieś kompleks mifaŭ — vajna, SSSR, jadronyja pravasłaŭnyja ijerarchi raźlivu matuški Haŭryiły — zahružany na tonučy karabiel dziejučaha režymu.
Zrazumieła, što ruskija buduć i dalej pracavać — pry kožnym raskładzie. Navat u samym demakratyčnym parłamiencie zajmiejuć svaju mocnuju frakcyju. Kali ŭ Łatvii zachoŭvajuć pazicyi, to i tut zachavajuć.
Ale hetaj «padtrymki» narod, zdajecca, užo «paviek nie zabudzie».
