Fota Nadziei Bužan
Pra heta jon zajaviŭ siońnia, kamientujučy kadravyja rašeńni, piša BiełTA.
Łukašenka źviarnuŭ uvahu na toje, jak niesankcyjanavanyja akcyi paŭpłyvali na mierkavańnie ludziej.
«Našy ludzi raptam stali viduščymi. Asabliva minčuki raptam stali viduščymi. Jany ŭbačyli, chto rviecca da ŭłady, chto moža pryjści da ŭłady i što budzie z krainaj, — adznačyŭ jon. — Jany zrazumieli, što jany mohuć stracić. Minčuki kažuć u ŚMI: nie zasnuć pa viečarach, pa načach, dziaciej nie vyvieści na vulicu — aścierahajucca, i hetak dalej. To bok, ludzi ŭbačyli, što jany mohuć stracić, i paraŭnali spakojny Minsk i Minsk, što burlić, chaj navat pa niadzielach».
Havoračy ŭ cełym ab vuličnych akcyjach pratestu, jakija prachodziać u Minsku, Alaksandr Łukašenka padkreśliŭ ich niehatyŭny ŭpłyŭ i papiaredziŭ ab adkaznaści za supraćpraŭnyja dziejańni. «Drenna, što badziajucca pa Minsku, drenna, što pavodziać siabie nachabna. Ale my pamianiali taktyku, — skazaŭ Łukašenka.
— My ŭ spakojnym režymie znojdziem kožnaha. Sučasnyja srodki dazvalajuć heta rabić, što my, darečy, i robim. I kožny adkaža za svaje dziei. Ja tut nie pahražaju. My ŭ hetym kirunku pracujem. I heta daje peŭny efiekt».
