Alaksandr, 26 hadoŭ.
«Mianie zatrymali na praśpiekcie Dziaržynskaha 11 žniŭnia. Uviečary, kala 23 hadzin, ja razam ź siabram išoŭ z kramy, akurat kali ludzi źbiralisia na praśpiekcie.
Baču: padjechali try mašyny siłavikoŭ u šałomach i sa ščytami. U ich chtości kinuŭ butelku — i pačałasia zaruba. Jany pačali razhaniać natoŭp.
My zajšli nazad u kramu, dumali pieračakać, pakul možna budzie viarnucca dadomu. Praź niejki čas vyjšli, pajšli ŭ bok Malinaŭki. I na adnym ź pierakryžavańniaŭ padjechała zvyčajnaja, zdavałasia b, mašyna, adtul vyskačyli dvoje ŭ cyvilnym — i adrazu chtości ź ich udaryŭ mianie ŭ tvar.
Mianie zakinuli ŭ mašynu, advieźli ŭ Maskoŭski RAUS. Tolki tam ja bolš-mienš ačuniaŭ paśla ŭdaru. Mianie adviali ŭ aktavuju zału, dzie zatrymanyja lažali na padłozie. Tam pakłali na padłohu i mianie. Bili.
Kali siłaviki daviedalisia, što adzin z zatrymanych słužyŭ u śpiecnazie taksama, jaho pačali małacić z asablivaj žorstkaściu. Bili jaho tak, što jon kryčaŭ, viskataŭ, paśla vyvieli kudyści i praciahnuli bić: my čuli jaho kryki.
Ja pralažaŭ na padłozie kala hadziny. Maje rečy kinuli mnie prosta na śpinu. Pakazać telefon nie prasili — jon taksama lažaŭ na śpinie i pastajanna zvaniŭ: žonka chvalavałasia.
Paśla pasadzili na kresła, vyvodzili ludziej pa adnym na vopis rečaŭ. Zatym u inšaj častcy zały dvoje supracoŭnikaŭ zdymali na videa, zadavali pytańni: što rabiŭ, data naradžeńnia.
Na kreśle ja prasiadzieŭ jašče dźvie hadziny. Mnie stała kiepska: ja zrazumieŭ, što ŭ mianie, chutčej za ŭsio, čerapna-mazhavaja traŭma. Mianie pačało vanitavać. Navat dali vady i vyvieli ŭ prybiralniu. Ale ja pačaŭ pacichu adklučacca.
Kažu im: treba chutkuju. Jany doŭha štości biehali, nie chacieli vyklikać. Ale narešcie pryjechali daktary. Mianie zabrali ŭ balnicu.
Niezrazumieła čamu, sa mnoj pajechali dvoje supracoŭnikaŭ. U balnicy mianie špitalizavali i pryčapili kajdankami da łožka. Dvoje milicyjantaŭ zastalisia ŭ pałacie. Paśla ich źmianili inšyja supracoŭniki. Noč ja pravioŭ u kajdankach, ale ranicaj ich narešcie źniali. Učora milicyjanty narešcie syšli. Što heta było? Mnie nichto ničoha nie tłumačyŭ. Ja paśla havaryŭ z advakatami — na mianie nijakuju spravu nie zavodzili.
Byŭ jašče ŭ RAUSie taki momant. Kali ja lažaŭ na padłozie, padyšoŭ milicyjant z bałončykam žoŭtaj farby. I prosta mnie na śpinie i na hałavie namalavaŭ pałasu. Hety milicyjant chadziŭ pa zale i niekatorych tak farbavaŭ. Ale z čym heta ŭsio źviazana, ja nie viedaju i nie mahu zrazumieć: niebiaśpieki ja nie pradstaŭlaŭ, sudzimaściaŭ u mianie taksama niama».
