BiełTA
Alaksandr Łukašenka ŭ čas naviedvańnia stałoŭki ŭ siaredniaj škole № 93, jakaja adkryłasia siońnia ŭ minskim mikrarajonie Vialiki Les, vykazaŭsia pra školnaje charčavańnie, piša sb.by
Kiraŭnik dziaržavy pierš za ŭsio pacikaviŭsia: ci jość u mieniu draniki?
— Vy kormicie dziaciej, jak treba. Bulba — heta naša. Heta naša strava. Charčavacca treba tym, što ŭ nas raście. Heta pa-pieršaje. Pa-druhoje, nie zabyvajcie: toje, jak vy karmić budziecie ciapier, u dziacinstvie, to jany potym buduć lubić i z zadavalnieńniem jeści. Ja heta viedaju pa sabie.
Jon padkreśliŭ: pryhatavać jamu mohuć lubuju stravu, ale charčujecca jon vielmi prosta, i doma zaŭsiody hatuje prostuju ježu. A voś našy dzieci, sa škadavańniem zaŭvažyŭ kiraŭnik dziaržavy, naadvarot lubiać «usiakuju hadaść»: hamburhiery, čypsy.
— Karmicie ich tradycyjna. I davajcie ščyra kazać: bo stravy bulbianyja, nu, dapuścim, draniki — reč dobraja.
Alaksandr Łukašenka raić: akramia taho, dziciaci možna pakłaści jabłyk, u abied pryhatavać draniki, pakłaści kavałačak miasa, dać maleńkuju bułačku, nalić kampot abo čaj.
— Voś i ŭsio! Hrošy treba ličyć, ale tak kab smačna było dla dziaciej. I z svaich praduktaŭ. Voś jak treba hatavać! U nas ža chapaje małočnych (straŭ): zapiakanki, syry. Heta ŭsio naša! Nie vydumlajcie ničoha lišniaha. U nas užo ŭ horadzie naprydumvali stolki, što jany (asabliva staršakłaśniki) tut u vas pierakusiać, dziakuj Bohu, svajo, a potym pojduć i padjaduć usiakaj hadaści ŭ horadzie.
