Našy jašče niedziaržaŭnyja śviaty…
Chtości — śviatkuje, kahości — za kraty!
Chtości — ščaślivy, imklivy, niastomny,
I chtości, jak Źmicier, nikim nieprałomny.
Chtości čakaje dadomu j da chaty,
A ź im razmaŭlajuć to katy, to kraty.
Chtości niaspynna šukaje svabodu,
Chtości niaspynna źniščaje, jak škodu
Toje, što prosić svabodnaje serca,
Jakoje tryvožna i radasna bjecca,
Moža, salutam, moža, harmataj,
Moža, małankaj, a, moža, ad strataŭ.
Vučycca serca bicca ŭ takt,
Dy rytm jaho chutka źbivaje toj hvałt,
Što čynicca pobač, niachaj, što ŭ teatry,
Dy tolki kulisy — padpiertyja vartaj.
Zasłony ž raschiniem — zirniem na svoj kraj,
Ahornie i bol, nas ahornie i žal.
Dy tolki ŭsio roŭna nie spynim kazać,
Što praŭdu i volu ad nas nie zabrać.
My budziem svabodaj i dychać, i spać,
My budziem svabodaj i žyć, i kanać,
Kachać, spadziavacca, i vieryć, i być,
Bo my — jak viasna — i jaje nie spynić!
