Z pačatku vosieni tak zavalili spravy, što, zdajecca, navat nie zapościŭ nivodnaha fota. Što ž, pasprabuju zaniacca hetym zaraz, choć i sa spaźnieńniem. Chto sumuje pa załatoj vosieni — sumujcie razam sa mnoj.
Sapraŭdnym adkryćciom dla mianie stała toje, što ŭsiaho za 100 kiłamietraŭ na ŭschod ad Minska lažać vializnyja abšary malaŭničych lasoŭ i bałot, dzie niama nasielenych punktaŭ, a pa redkich darohach maja mašyna nie prajedzie. Nazyvajecca hety cud Astravy Duleby, respublikanski hidrałahičny zakaźnik na terytoryjach Białynickaha i Kličaŭskaha rajonaŭ Mahiloŭskaj vobłaści.
Toj vosieński dzień chaciełasia ŭdychnuć całkam. Pryjechaŭšy zadoŭha da ŭzychodu sonca i ledźvie nie zachrasnuŭšy ŭ pieršaj ža łužynie, ja pakinuŭ mašynu i amal dźvie hadziny išoŭ pa lesie ŭ paŭzmroku, pałochajučy łasioŭ pa kustach (spadziajusia, heta byli łosi). Absalutnaja cišynia, anamalnaja ciepłynia ŭ kancy kastryčnika i mora zołata navokał prymusili mianie zabić na astatnija płany na hety dzień i da abiedu prasiadzieć u dulebskich bałotach.
