Viktar Marcinovič. Noč
Novaja kniha Viktara Marcinoviča jość rukapisam nieviadomaha aŭtara, što byŭ nabyty Sacišam Sivačaryjaram u bienhalskaha kramnika za litr čystaj vady, pasmu pradziva i paru amal nie nošanych słancaŭ. Rukapis, śpisany niezrazumiełymi kiryličnymi piśmionami, byŭ dbajna pierakładzieny aŭtaram znachodki na anhlijskuju movu. Biełaruski piśmieńnik padrychtavaŭ pierakład dla vydańnia na radzimie z raźlikam na šyrokaje koła čytačoŭ.
Andrej Horvat. Premjera. Apovieść
Novaja kniha aŭtara «Radziva Prudok». U iraničnyj i liryčnaj apovieści piersanažy stamlajucca być kardonnymi fihurami, starajucca nie patanuć u šmatsłojnaści isnavańnia i vučacca kazać: «Je Vis. Ja žyvu».
Adrej Horvat. Radziva «Prudok». Dziońnik
Žurnalist, dvornik, darmajed, haspadar, piśmieńnik. Aŭtar hetaj knihi — čałaviek, jaki šukaje svajo miesca ŭ śviecie. Takim miescam mahła stać utulnaja redakcyja staličnaha časopisa abo modny chipstarski kavorkinh. Ale stała dziedava chata na Paleśsi, na ŭskrajku Biełarusi, na skryžavańni suśvietaŭ.
Heta kniha nie pra toje, jak adnavić napaŭrazburany dom, sadzić aharod, daić kazu, žyć u vioscy i nie śpicca. Heta kniha pra toje, jak adnavić napaŭrazburanaha siabie.
Siarhiej Piasiecki. Jabłyčak. Mienskaja tryłohija
«Jabłyčak» — pieršy raman z «Mienskaj tryłohii» Siarhieja Piasieckaha, słynnaha polska-biełaruskaha prazaika. Aŭtar z ułaścivaj jamu kałarytnaściu raspaviadaje pra zakrytaje i poŭnaje tajamnicaŭ zładziejskaje asiarodździe Mienska pačatku XX stahodździa. Dzieja razhortvajecca rańniaj viasnoju 1918 hoda, kali Pieršaja suśvietnaja vajna pieratvaryła Miensk u pryfrantavy horad, kudy z usich kancoŭ Jeŭropy i byłoj Rasiejskaj impieryi z nadziejaj chutkaha zarobku ściahnulisia złodziei, prastytutki i machlary.
Raman zachaplaje ź pieršych staronak, trymajučy ŭ napružańni da apošniaha skaza.
«Hlanu ŭ akonca… Mienskaja tryłohija. Kniha druhaja
Dzieja achoplivaje pieryjad z rańniaj viasny 1918 da žniŭnia 1919 hoda, čas krachu impieryjaŭ i vajaŭničaha paŭstavańnia novych dziaržaŭ. Hieroi ramana — prajdziśviety z roznych krajoŭ i roznych profilaŭ dziejnaści, jakija ŭ toj čas kancentravalisia ŭ Miensku.
Uładzimir Arłoŭ. Pavieł Tatarnikaŭ. Ajčyna: malaŭničaja historyja
Hetaja kniha - dla kožnaj biełaruskaj siamji. Jana adrasavanaja najpierš dzieciam i padletkam, ale pračytać jaje budzie karysna i darosłym: baćkam, dziadulam i babulam, nastaŭnikam. Knihu skłali cikavyja, spaznavaŭčyja i bahata ilustravanyja apaviadańni z historyi Biełarusi. Pieršaja častka achoplivaje čas ad staražytnaści da kanca XVIII stahodździa.
Michaił Aniempadystaŭ. «Koler Biełarusi»
«Koler Biełarusi» — heta adna ź pieršych sprobaŭ vizualizavać kałarystyku biełaruskaj minuŭščyny i sučasnaści ź jaje jaskravymi kolerami i adcieńniami, z pryrodnymi strukturami, narodžanymi pad uździejańniem troch stychij.
Dyzajnierski albom «Koler Biełarusi» staŭ apošniaj vialikaj pracaj vybitnaha dyzajniera, mastaka i paeta Michała Aniempadystava.
Śviatłana Aleksijevič pa-biełarusku: «Hałasy Utopii»
U najnoŭšym pierakładzie apublikavanyja razam piać knih pieršaj u biełaruskaj historyi łaŭreatki Nobieleŭskaj premii ŭ halinie litaratury Śviatłany Aleksijevič, abjadnanych u cykł «Hałasy Utopii».
U vajny nie žanočy tvar. Pierakłaŭ z ruskaj Valancin Akudovič. - (Hałasy Utopii. Kn.1)
Śviatłaha Aleksijevič: «Kali žančyny kažuć, u ich niama albo amal niama taho, pra što my pryvykli čytać i čuć: jak adny ludzi hieraična zabivali inšych i pieramahli. Ci prajhrali. Jakaja była technika i jakija hienierały. Žanočyja apaviadańni inšyja i pra inšaje. Tam niama hierojaŭ i nievierahodnych podźvihaŭ, tam jość prosta ludzi, jakija zaniatyja niečałaviečaj čałaviečaj spravaj. I pakutujuć tam nie tolki jany (ludzi!), ale i ziamla, i ptuški, i drevy. Usie, chto žyvuć razam z nami na ziamli. Pakutujuć jany biez słoŭ, što jašče strašniej».
Apošnija śviedki. Siła dziciačaha hołasu. Pierakłaŭ z ruskaj Barys Piatrovič. - (Hałasy Utopii. Kn.2)
Śviatłaha Aleksijevič: «Paśla vajny prajšło ŭžo šmat hadoŭ, a jon usio nijak nie moh zrazumieć: mama takaja pryhožaja siadzieła i vyšyvała — za što jany jaje zabili? Voś heta ździŭleńnie — pa jakim pravie ludzi robiać spravu Boha? — darosłyja hublajuć padčas vajny, a dzicia zachoŭvaje».
Cynkavyja chłopčyki. Pierakłaŭ z ruskaj Andrej Chadanovič. - (Hałasy Utopii. Kn.3)
Śviatłaha Aleksijevič: «My padnialisia na viertalocie i ŭnizie ja raptam ubačyła: niešta bliščyć. Spytała ŭ chłopcaŭ:» Što heta? — Truny lažać». Tysiačy cynkavych trunaŭ. Ale, samaje hałoŭnaje, tyja, chto zahinuli, nie viedali, za što. Heta było, viadoma, vialikaje ŭzrušeńnie».
Čarnabylskaja malitva. Chronika budučyni. Pierakłaŭ z ruskaj Uładzimir Arłoŭ. - (Hałasy Utopii. Kn.4)
Śviatłana Aleksijevič: «Kali ja jeździła pa zonie i havaryła ź ludźmi, jakija pieražyli Čarnobyl, to jany vykazvali dumki, roŭnyja Dastajeŭskamu. Na takuju prystupku padniali ich pakuty. Žančyna adna raspaviadała, što lekary adhaniajuć jaje ad muža, što ciapier heta nie luby čałaviek, a abjekt, jaki padlahaje dezaktyvacyi. U suśvietnaj litaratury jašče nie było takich tekstaŭ. Niadaŭna ja była na Fukusimie, i tam taja ž razhublenaść, toje ž nierazumieńnie ludziej, ułady».
Čas sekand-chend. Pierakłaŭ z ruskaj Siarhiej Dubaviec. - (Hałasy Utopii. Kn.5)
Śviatłana Aleksijevič: «Heta samaja składanaja kniha. Vielizarnaja kraina razvaliłasia na dziasiatki śvietaŭ. Jak sabrać ich? Ja havaryła ź ludźmi, jakija bačyli Lenina, a ŭžo Stalina tym bolš. Sustrakałasia z tymi, chto pamiataje Harbačova. Było vielmi strašna bačyć razhublenaść hetych ludziej».
Hetyja dy inšyja vydańni šukajcie ŭ «Akademknizie» (pr.Niezaležnaści, 72), abo na sajcie kniharni.
RUP «Akademičnaja kniha». UNP 101462648
