Raskažu i ja historyju pra nastaŭnicu, bo tut usie raskazvajuć niaviedama pa jakoj pryčynie.
U 1995 hodzie ja vučyŭsia ŭ 7 «B» kłasie ŭ hrodzienskaj škole №7. Kantynhient — sucelnyja abščažniki, jakija narmalna vyrašali mardabojem spravy ŭ lubym uzroście. Škoła rasijskamoŭnaja, ale pamiatajem, što k 1995 h. pa-biełarusku advučylisia ŭžo 4 kłasy. Ja toje ŭsprymaŭ svaimi słabymi mazhami spakojna, jak i bolšaść darečy, ale sam radavaŭsia što paśpieju davučycca pa-rusku, bieź pieramienaŭ. I tut piaredadzień taho pamiatnaha refierenduma i znakamity film «Dzieci łžy». I my rankam prychodzim u škołu, filma ja, kaniešnie, nie hladzieŭ, ale baču niezvyčajnaje. Naša nastaŭnica biełaruskaj movy i litaratury Sofja Mikałajeŭna, piensinierka, čałaviek biez santymientaŭ i dosyć surovy, siadzić i płača. Ślozy ciakuć. My nie adrazu dajšli što da čaho.
Naša nastaŭnica ceły ŭrok płakała, a my maŭčali.
Toje byŭ samy važny školny ŭrok u maim žyćci. U vieraśni 1995 h. ja pierajšoŭ u biełaruski humanitarny kłas i, kali ŭsie pačali vučycca pa-rasijsku, pačaŭ vučycca pa-biełarusku. Darečy, kali prachodziŭ piedahahičnuju praktyku va ŭniviersitecie ŭ 2003 hodzie, to vučyŭ tych školnikaŭ, što paśpieli niekalki hadoŭ advučycca pa-biełarusku. U 2003 jany akurat zakančvali škołu. Usie jany kazali, što zaprasta mahli vučycca pa-biełarusku i dalej, ale ŭ 95-m ich nichto nie pytaŭ.
