Andruś Horvat. Fota Siarhieja Hudzilina.
U kamientach na Našaj Nivie žyvie adzin čałaviek. Jon štoranicu pračynajecca, robić zaradku, namazvaje masła na śviežy chleb i ŭklučaje noŭt. Uklučaje noŭt, jeść buterbrod, zapivaje ciopłym małakom i hladzić na manitor. Čałaviek čakaje, kali na Našaj Nivie źjavicca tekst pra mianie. Jon čakaje, čakaje, čakaje, niervova adbivaje palcami drob pa stale. Nad im lotaje nadakučlivaja mucha.
Mucha lotaje, lotaje, lotaje.
Čałaviek čakaje, čakaje, čakaje.
Dzień čakaje, dva čakaje, tydzień čakaje.
Narešcie, na Našaj Nivie źjaŭlajecca tekst, u jakim jość «piśmieńnik Horvat». Čałaviek padskokvaje da stoli, całuje ŭ vusny nadakučlivuju muchu, kryčyć:
— Ojlala!
Čałaviek ščaślivy.
Jon zapluščvaje vočy, usłuchoŭvajecca ŭ cišyniu, usłuchoŭvajecca ŭ svaju ŭnutranuju cišyniu. Ništo nie pieraškadžaje jamu słuchać svaju cišyniu. Apjaniełaja mucha nieruchoma siadzić na ścianie. Jana taksama słuchaje cišyniu.
Potym čałaviek vydychaje pavietra ź lohkich, raźminaje palcy, šyroka ŭśmichajecca, radasna ŭśmichajecca — i piša svoj lubimy kamient: «Horvat nie piśmieńnik, a fejsbučny eseist».
Arhazm, nirvana. Usio, jon vykanaŭ svoj abaviazak. Jon ździejśniŭ nakanavańnie. Jon siońnia nie prosta čałaviek — a čałaviek, jaki niasie śviatło i praŭdu. Čałaviek, jaki aśviatlaje svaim čystym rozumam usio navakolle.
I jon viedaje. što napieradzie jašče hody — hody čakańnia, hody arhazmu, hody.
I ja čakaju. Ja čakaju, čakaju, čakaju. Čakaju na Našaj Nivie tekstaŭ pra siabie. Kab viedać, što ŭ čałavieka ŭsio dobra, što jon pajeŭ, što jon ščaślivy.
