Hienadź Buraŭkin. Fota movananova.by
1. Pieršaje, pra što dumajecca, heta honar za svajo pakaleńnie. Honar za toje, što my rabili dla Biełaruščyny, što my rabili dla biełaruskaj litaratury… Choć jość adno horkaje adčuvańnie, što ja moh by zrabić bolš i cikaviej. Sprava ŭ tym, što ŭvieś čas ja adkładvaŭ — trochi paźniej, trochi paźniej, voś pačakajem… A bačyš, jak atrymlivajecca ŭ žyćci: prychodzić čas, kali ŭžo niama čaho čakać, kali niama ŭžo kudy adkładvać…
2. …Vybar u mianie časta byŭ ciažki, i ja jaho rabiŭ, i vybar hety časta byŭ, skažam tak, nie samy ŭdały, nu, ale što zrobiš? Žyćcio, jano prajšło.
3. Časam treba ryzykavać.
4. Samyja śvietłyja časy ŭ žyćci — ] junactva, kali było kachańnie, kali było maładoje ŭniviersiteckaje hurtavańnie litarataraŭ, bo ja nie pomniu tady siabie sumnym, razhublenym…
5. Tady adnosiny da starejšych byli inšyja. I padtrymka, i ŭvaha starejšych byli vielmi važnyja dla nas. Heta było vielmi važna, kali skazaŭ słova Łyńkoŭ, kali skazaŭ słova Pančanka, kali skazaŭ słova Bryl, kali skazaŭ słova Mielež, kali skazaŭ słova Kulašoŭ. Heta jak uznaharoda była.
6. Ja staraŭsia padtrymlivać talenavitych ludziej i, čym moh, dapamahać im.
7. Što takoje litaratura? Heta surazmoŭca z usim śvietam. Subiasiednik, va ŭsialakim razie, ź vielmi vialikaj kolkaściu ludziej.
8. Viedaju, što ja paet ščyry, ja paet, jak kažuć, nie biazdarny. A astatniaha nie viedaju.
9. Samaje hałoŭnaje škadavańnie: maja rabota na Dziaržteleradyjo skrała ŭ mianie, jak minimum, try zborniki vieršaŭ… A ŭ toj ža čas jak padumaju: ja ž toje-sioje zrabiŭ, što inšyja nie zrabili b, kali b tam byli, na hetaj pasadzie…
10. Byli takija nieaficyjnyja prapanovy: vystupi, asudzi Niaklajeva — i buduć vychodzić tvaje knižki, i budzieš, jak kažuć, u pašanie. Ja admoviŭsia, tamu što dla mianie siabroŭstva, tym bolš siabroŭstva z vydatnym paetam Niaklajevym, daražej.
11. [Ja] vierujučy. Etapami — uśviadomlena, etapami nieśviadoma, ale ŭsio žyćcio. Ja vieruju, što jość Boh, Vyšejšaja siła, Vyšejšaja spraviadlivaść. A toje, što ja nie ŭcarkoŭleny, nie chadžu ŭ carkvu — nu, heta voś takaja forma majoj štodzionnaj viery ŭ Boha.
12. Ja ŭsio bolej razumieju miesca movy ŭ žyćci naroda i ŭ maim asabistym žyćci. Ja ŭsio bolej razumieju značeńnie movy dla jadnańnia naroda. Kaniešnie, ja dumaju pra movu i mahu paćvierdzić u kancy svajho žyćcia: kali nie budzie movy, dyk nie budzie biełaruskaj nacyi, nie budzie biełaruskaha naroda.
13. Ja maru, imknusia da biełaruskaj Biełarusi. Chaču, kab [jana] była. Ale viera hetaja słabaja.
14. Toje, što [ja pavinien byŭ naradzicca] u hetaj krainie, heta biassprečna. Inšaj krainy ŭ mianie niama. A ŭ toj čas ci nie — boža moj, kab ja viedaŭ, što nas čakaje dalej, jak usio budzie… A tak, budu spadziavacca, što nie ŭ samy horšy čas.
15. Da tych, chto zastaniecca, u mianie adna vialikaja prośba: bierahčy Biełaruś, pradaŭžać toje, što zrabili i nie darabili jaje syny lepšyja. I spadziavacca, što ŭsie my — i tyja, što byli, i tyja, što buduć, i tyja, što jość, — usie my viečnyja. Viečnyja ŭ našaj movie, viečnyja ŭ našaj historyi, viečnyja ŭ biełaruskaj ziamli, u biełaruskim słovie.
