Hanna Sieviaryniec.
«Znoŭ, druhi raz u žyćci, pračytała pra toje, što biełaruskaja mova ŭvachodzić u śpis moŭ, jakija źnikajuć ź linhvistyčnaj mapy śvietu.
Kali niekalki hadoŭ tamu ja pračytała pra heta ŭ pieršy raz, to ŭ chvilinu pieraklučyłasia całkam na biełaruskuju kulturu. Ad raptoŭnaha žachu — nie mahu patłumačyć bolš dakładna. Pieraklučyłasia nie pryncypova, a emacyjanalna.
Užo niekalki hadoŭ mnie niecikava ničoha, akramia biełaruskaj litaratury, biełaruskaha teatru, biełaruskaj pieśni, biełaruskich ludziej.
Kaniečnie, ja pačytvaju zredku sučasnuju jeŭrapiejskuju litaraturu, pieračytvaju ruskuju, jakaja mnie patrebna dla pracy, ale heta — nie tak. Biełaruskaja litaratura i mova zachapili, nakryli mianie z hałavoj. Adsiul vyras prajekt «Čytajem svajo», adsiul vyrasła zachapleńnie Duboŭkam, jakoje voś-voś materyjalizujecca ŭ niešta hruntoŭnaje, adsiul vyraśli maje pajezdki, uroki, mierapryjemstvy sa smalavickimi himnazistami, chatnija hutarki ź dziećmi.
Tady mnie raptam stała tak strašna, što mova sapraŭdy źniknie… Da toj chviliny ja, stoadsotkava ruskamoŭnaja, pa-biełarusku ni słova nie mahła źviazać. Ja pakrysie avałodała movaj i siońnia mahu i pisać, i razmaŭlać, i tłumačyć.
Mnie vielmi dziŭna ŭspaminać, što jašče piać hod tamu ja nie viedała ni Duboŭku, ni Babareku, ni Čarota, ni Dudara, ničoha z taho, što siońnia — majo natchnieńnie, moj śviet. Jak ja žyła? Jak my budziem žyć, kali ŭsio heta źniknie? Ci budziem my tady žyć?» — napisała Hanna.
