Іна, 31 год: «Я ведала, што не хачу нічога з гэтым хлопцам, але вельмі хацела дранікаў»
— Мне здаецца, што тэрмін «талерачніцы» прыдумалі тыя ж мужчыны, якія пагардліва называюць феміністак «фемкі». І яны ж хочуць, каб дзяўчына была і дагледжаная, і гатавала, і прыбірала, і зарабляла (бо інакш «а ты мне што, пісечку?»), але пры гэтым ва ўпор не разумеюць, што прыгожая і адукаваная дзяўчына, якая добра зарабляе, будзе шанаваць сябе — і так, ёй будзе прыемна, калі на спатканні за яе заплацяць. Не таму, што яна сама не можа, а таму, што гэта жэст клопату і ўвагі.
Я амаль ніколі (пра смешнае выключэнне — ніжэй) не хадзіла на спатканні менавіта дзеля ежы, але і амаль ніколі за яе на іх не плаціла. А тыя, на якіх плаціла, амаль заўсёды былі няўдалымі — не з-за самога факту, што рахункі напалову, а па кучы іншых прычын.
Бывала, што мужчына пытаўся, ці хачу я, каб ён аплаціў рахунак, — і мне абсалютна норм проста сказаць, што так, мне гэта было б прыемна. А вось усякія мемныя тактыкі, якія трапляюцца ў інтэрнэце (напрыклад, вірусны ролік, дзе дзяўчына ў адказ на прапанову падзяліць выдаткі здзіўлена ўсклікае: «Ой, прабач, мне так няёмка, я думала, гэта спатканне»), я не разумею. Не ведаю, што я не люблю больш: маніпуляцыі ці мужчын, ад якіх чагосьці можна дамагчыся толькі маніпуляцыямі?
Неяк у перыяд актыўнага дэйтынгу я ў канцы месяца залезла ў банкаўскі дадатак і пасмяялася: аказалася, за той месяц я выдаткавала на ежу прыкладна 200 еўра замест звычайных 500-600. Эканомія! Пры гэтым я не адчуваю сябе чымсьці абавязанай мужчыну, які за мяне заплаціў.
Гэтую думку пра «абавязацельствы» я чула як ад хлопцаў (на шчасце, толькі ў інтэрнэце), так і ад жанчын. Першыя ўпэўненыя, што аплачаны рахунак = сэкс, а дзяўчаты, якія чуюць такое ад грамадства, потым рэальна аддаюць перавагу або плаціць за сябе самі, або выбіраць спатканні ў фармаце «пагуляць» — каб не патрапіць у няёмкую сітуацыю.
Смешная сітуацыя з ежай і сэксам адбылася толькі адзін раз, але дзякуючы поўнай адэкватнасці хлопца яна так і засталася проста смешнай — не ператварыўшыся ў няёмкую ці крынжовую.
Неяк у эміграцыі я пазнаёмілася з хлопцам з Беларусі. У жыцці ён аказаўся ўвогуле не на мой густ, але ў цэлым гэта быў нармальны вечар. У нейкі момант размова зайшла пра дранікі: я паскардзілася, што страшэнна іх хачу, на што ён адказаў, што афігенна гатуе дранікі, і паклікаў у наступны раз да сябе ў госці.
Увогуле, гэта было рэальна спатканне дзеля ежы: я ведала, што не хачу нічога з гэтым хлопцам, але вельмі хацела дранікаў. Так што праз пару дзён я прыйшла да яго ў госці, ён прыгатаваў і праўда смачныя дранікі, зрабіў мне класны масаж — а калі справа стала падыходзіць да сэксу, я сказала, што вельмі стамілася, хачу ў душ і дадому. Ды так і зрабіла: схадзіла ў яго ў кватэры ў душ, мы пабалбаталі, пакуль я змывала з сябе алей для масажу, — і сышла. Больш мы не размаўлялі.
Потым было смешна: неяк мы сядзелі з сяброўкай, гарталі Pure з яе акаўнта — і наткнуліся на ягоны профіль. Я расказала гісторыю пра афігенныя дранікі, сяброўка лайкнула яго і напісала: «Чула, ты робіш смачныя дранікі». Ён пасмяяўся.
Оля, 29 гадоў: «Практыкую спатканні дзеля ежы ў перыяды безграшоўя»
— Я практыкую спатканні проста дзеля ежы ўжо некалькі гадоў, у перыяды безграшоўя. Звычайна проста знаёмлюся з хлопцамі ў дадатках — і чакаю прапановы менавіта схадзіць на вячэру. Неяк асабліва я да такіх сустрэч не рыхтуюся, хіба што макіяж раблю ярчэйшы і больш томны.
Хлопцы, вядома, не ведаюць, што на спатканне я іду дзеля ежы. Аднойчы хлопец запрасіў мяне ва ўстанову, сам параіў мне смачныя стравы з меню — а калі я палезла ў барную карту па другі куфаль, ён шчыра заклапочана запытаў мяне, ці хопіць мне сродкаў, бо тут усё досыць дорага, можа, у мяне няма з сабой столькі грошай? Я афігела, але моўчкі заплаціла за сябе.
Каця, 27 гадоў: «Была на спатканні з чуваком, які разводзіць дзяўчат на ежу»
— Неяк даўно я актыўна выкарыстоўвала «Тындар». Есці за нечы кошт мне не хацелася, проста хадзіла на спатканні дзеля задавальнення.
І вось аднойчы я прыходжу на сустрэчу з хлопцам, а ён увесь вечар расказвае мне пра сваю былую. Мне гэта зусім не спадабалася, я сядзела і думала, як бы хутчэй сысці, — і тут ён, гледзячы на мой незадаволены твар, выдае: «А што ты не жарэш? Вы ж сюды жэрці прыходзіце, б*дзь!»
Другая гісторыя была з сяброўкай: мы з ёй у «Тындары» замэтчыліся з адным і тым жа чуваком, які… разводзіць дзяўчат на ежу. На першым спатканні ён пускае пыл у вочы: расказвае, як шмат у яго грошай, плаціць за вячэру і ўсё такое. А на другой сустрэчы кажа: «Ведаеш, у мяне праблемы з грашыма, можаш заплаціць? Я табе потым аддам!» Увогуле, я яго пакарміла, мы схадзілі за мой кошт у кіно (я выдаткавала нават больш, чым ён на першым спатканні) — і ён знік.
Я расказала гэтую гісторыю сяброўцы, на што яна папрасіла паказаць яго фота і засмяялася: аказалася, яна з ім трапіла ў такую ж сітуацыю. Мы яго празвалі Сцяпан-уе*ан.
Чытайце таксама:
«За ўсё аддалі больш за 500 еўра». Мінчукі — пра тое, з якімі цяжкасцямі адкрывалі візы
