Фота: БелТА
Наогул, спадарыня Зінаіда ўсяляк падтрымлівае актыўнасці, якія арганізуюць для пажылых людзей у Тэрытарыяльным цэнтры сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва.
Практычна палову свайго жыцця Зінаіда Міхайлаўна прысвяціла настаўніцтву. Пасля заканчэння Гомельскага педагагічнага інстытута (цяпер гэта Універсітэт імя Францыска Скарыны) яе накіравалі на працу ў Пінскі раён. У школе ў вёсцы Пінкавічы яна прапрацавала амаль 40 гадоў. Спачатку працавала настаўніцай пачатковых класаў, пазней — настаўніцай-прадметніцай.
Увесь час Зінаіда Войтава была гэтакай запальнічкай.
«Так жыць цікавей! У школе, інстытуце старалася займацца спортам: гімнастыкай, плаваннем, на лыжах хадзіла. Калі прыехала працаваць у Пінкавічы, з дзеткамі таксама старалася нешта арганізаваць вясёлае і рухомае.
Таму калі выйшла на пенсію, вядома, спачатку было цяжка. Думала: як жа так, я яшчэ ўсё магу, а трэба на пенсію, я ўжо нікому не буду патрэбная», — успомніла пінчанка свае першыя адчуванні пасля выхаду на заслужаны адпачынак.
Аднак хвалявацца было рана. Багаты педагагічны досвед спатрэбіўся ў дзіцячым садку, куды Зінаіду Войтаву запрасілі папрацаваць у старэйшай групе. Там яна дапамагала дашкалятам рыхтавацца да першага класа, потым яшчэ нейкі час была памочніцай выхавацелькі.
Жанчына змагла пісьменна падысці да канчатковага выхаду на пенсію: сумяшчала занятасць з наведваннем клубаў па інтарэсах у тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнага абслугоўвання Пінскага раёна.
Фота: БелТА
«У мяне наогул цікавае жыццё. Два разы на тыдзень хаджу на хор, ужо шмат гадоў спяваю ў народным хоры «Журавушка». Хоць бы два-тры разы на месяц ездзім куды-небудзь выступаць. У нас працуе выдатны клуб «Натхненне»: выдатныя людзі, прыязныя, падтрымліваем адно аднаго, арганізоўваем святы. Мне сумаваць няма калі», — запэўніла Зінаіда Міхайлаўна.
Яна любіць паэзію і нават сама часам піша. Адзін з яе вершаў прысвечаны чаму б вы думалі? Жыццю пасля выхаду на пенсію! І ў ім няма ні радка пра смутак, наадварот, ён працяты аптымізмам.
«Дома два-тры разы на тыдзень, калі вольная — палачкі ў рукі і пайшла. Хаджу па набярэжнай, жыву там побач. За раз праходжу два-тры кіламетры, часам і больш. Мне гэта дастаўляе задавальненне. Усе мышцы працуюць: і рукі, і ногі, і спіна. Самае галоўнае — я любуюся прыродай. Мне здаецца, прыгажэйшага за Пінск няма месца. Ідзеш, дыхаеш, атрымліваеш асалоду. Настрой добры, здаецца, нічога не баліць», — падзялілася Зінаіда Войтава
З вышыні жыццёвага досведу яна раіць маладым людзям рабіць зарадку, больш рухацца самім і прыцягваць сяброў да актыўнага ладу жыцця.
Фота: БелТА
Некалькі гадоў таму Зінаіда Міхайлаўна асвоіла інтэрнэт. У чымсьці дапамаглі сыны, хадзіла на заняткі па камп'ютарнай пісьменнасці ў ТЦСАН. Дзеці падарылі ноўтбук, ёсць у яе і планшэт.
«Ёсць старонка ў «Аднакласніках», інстаграмам цікаўлюся, у тыкток зазіраю. Там шмат парадаў па фізкультуры, здароваму ладу жыцця. Што мне спадабалася і падыходзіць, стараюся ўкараніць у сваё жыццё», — распавяла суразмоўца. Мабільны тэлефон цяжкасцяў таксама не выклікае.
Пінчанка з задавальненнем падтрымлівае прапановы аб паездках па Беларусі.
За апошні час яна пабывала ў Міры, Брэсцкай крэпасці, Іванаўскім раёне, Мінску.
«Я ўбачыла самыя прыгожыя месцы Беларусі», — ні кроплі не сумняваецца Зінаіда Войтава. Яна, дарэчы, яшчэ і грае на гітары, якую падарыў старэйшы сын. Цяпер, калі сям'я збіраецца разам, за сяміструнную бяруцца маці і абодва яе сыны. Яна любімая бабуля ўнука і трох унучак, таксама ў яе ёсць пяцёра праўнукаў.
Азмрочвае толькі тое, што нядаўна каранавірус забраў жыццё мужа, з якім пражылі многія гады.
Фота: БелТА
«Самае галоўнае — на пенсіі няма калі сумаваць. Мне шмат гадоў — і гэта шчасце. Бо жыццё дадзена ўсім, а дажыць да срэбнага, а потым да залатога ўзросту могуць толькі выбраныя. Жыву, радую сябе, сваіх сябровак і іх таксама захапляю сабой», — дадала Зінаіда Міхайлаўна.
