Найперш — добра, што такая падзея адбылася. Магу ўявіць, наколькі арганізацыйна гэта было няпроста і віншую ўсіх датычных з тым, што задуму атрымалася ўвасобіць.
Гэта была двухдзённая размова пра пошук сябе ў новых абставінах. Пра роспач, боль, расчараванне, крыўду. Пра тое, як застацца ў прафесіі і як у прынцыпе выжыць — і на чыста побытавым узроўні, і на ўзроўні захавання як нацыі.
Сапраўды, гэта неймаверны выклік для ўсіх нас. І, кажучы тут «нас», безумоўна маю на ўвазе і тых беларускіх творцаў, якія вымушана з'ехалі і знаходзяць сябе наноў, і тых, хто жыве і стварае ва ўмовах татальнай цэнзуры і пераследу ў падполлі, часта па-за зонай бачнасці.
Дык вось для ўсіх нас — гэта агульнае поле для дзеянняў. Агульная беларуская культурная прастора, у якой неабходна адбудоўваць сістэму сувязяў і інфраструктуру.
Нядаўна Беларуская рада культуры ініцыявала даследаванне гэтай прасторы (рыхтуецца да публікацыі), якое выявіла, што на сёння працуе каля 200 беларускіх незалежных арганізацый і ініцыятыў у сферы культуры.
На пытанне, чаго сёння не хапае ў той ці іншай сферы культуры, іх прадстаўнікі так ці інакш казалі пра інфраструктурныя патрэбы: сетку кнігараспаўсюду, заснаванне музычнага агенцтва, менеджарскага і прадзюсарскага кінацэнтра, камунікацыйных пляцовак, сеткі амбасадаў культуры, хабаў, фізічных пляцовак для рэпетыцый і тэатральных паказаў, адукацыйнага цэнтра для арт-менеджараў, установы па працы з нацыянальнай памяццю, цэнтра дызайну, асацыяцыі фатографаў і г. д.
Для таго, каб гэта інфраструктура з'яўлялася і эфектыўна працавала, трэба навучыцца ўзаемадзейнічаць. З гэтым у нашым полі назіраюцца пэўныя праблемы, бо не хапае рэсурсаў, часу, ведаў на адладжванне камунікацыі, ёсць пытанні бяспекі і ў цэлым недаверу адно да аднаго, а часам банальна перашкаджаюць эмоцыі і няўменне ўзвысіцца па-над дробнымі спрэчкамі дзеля больш важных спраў.
Тая панэль, на якую мяне запрасілі, акурат і была прысвечана пытанням узаемадзеяння. І ў прынцыпе ўсё, што паспелі напрацаваць там за кароткі час тры групы, было сугучна між сабою.
Нам патрэбная пляцоўка, якая б адказвала за адладжванне камунікацыі між арганізацыямі і арт-актывістамі, спрыяла б у працы над падрыхтоўкай стратэгічна важных для сферы дакументаў, а ў будучыні непасрэдным чынам уплывала на дзяржаўную палітыку ў сферы культуры.
Калі развіць думку далей, то гэта такі
культурніцкі протапарламент, які б увабраў найбольш актыўных і канструктыўных прадстаўнікоў поля культуры, тых, хто не баіцца ўзяць на сябе адказнасць і гатовы працаваць на карысць усёй сферы.
Неаднаразова абмяркоўваў ідэю «культурніцкага Сойма» з калегамі з розных арганізацый, і пазначу тут узаемную згоду і разуменне, што гэта не можа быць пляцоўкай пры нейкай канкрэтнай арганізацыі. Не стаіць задачы сцягнуць усе рэсурсы на кагосьці аднаго, бо гэта недальнабачна і чыста фізічна немагчыма.
Размова — пра распрацоўку механізмаў сумеснага ўдзелу ўсіх суб'ектаў культурніцкай палітыкі, як у Беларусі, так і за мяжой. І працы гэтай на ўсіх хопіць.
Моцна дапаможа, калі напішаце, чым канкрэтна вы гатовы быць карыснымі ў адладжванні працэсаў у беларускім культурніцкім полі — у плане экспертызы, напрыклад, ці арганізацыйна. Альбо проста маральна, што таксама надзвычай важна.
Чытайце таксама:
