Biełaruskaja biahucha Śviatłana Kudzielič, jakaja była zvolnienaja sa zbornaj Biełarusi i struktury MNS, padzialiłasia mierkavańniem pra luboŭ da Biełarusi, paviedamlaje «Trybuna».
— Luboŭ da krainy, jak vy napisali ŭ svaim dopisie ŭ instahramie, usio ž akazałasia biez adkazu. Heta stała zrazumieła tolki ŭ aŭtorak ci jašče raniej?
— Skažam tak, u aŭtorak usio stała na svaje miescy, usio stała kančatkova zrazumieła. I razryŭ, adpaviedna, adbyŭsia ŭ hety ž dzień. Heta možna paraŭnać z adnosinami z kachanym čałaviekam, tamu što razryŭ prynios mnie bol, kryŭdu. Nie prymajecca heta ŭsio niejak. Pry hetym byli ŭhavory, pahrozy, papiaredžańni z boku čynoŭnikaŭ, raspaviadali spartsmienam, što z nami budzie, kali my nie zabiarom svaje podpisy. Zrazumieła, što ničoha dobraha nie abiacali. A jašče cikava, što atletaŭ pastajanna pytalisia, ci čytali my punkty lista, jaki padpisali. Moža, navat nie vyvučali ničoha, a prosta pastavili podpis, ci nas prymusili. Čynoŭniki dumajuć, byccam my apryjory nie možam dumać, dumać i adkazvać za svaje ŭčynki.
Sa mnoj razmaŭlali nie tolki pradstaŭniki fiederacyi lohkaj atletyki, ale i kiraŭniki majho padraździaleńnia MNS — ja da niadaŭniaha času słužyła ŭ Zasłaŭskim RANS. Dasyłali mnie paviedamleńni, maŭlaŭ, kali zabiaru svoj podpis, to pra ŭsio zabuducca, usio budzie, jak i raniej. A «kali nie zabiareš — sama razumieješ». Jašče, pamiataju, było takoje paviedamleńnie: «Śvieta, kali ty zabiraješ podpis, to ty naša. Kali nie — my rasstajomsia». Heta značyć, što čynoŭniki dzielać ludziej na našych i nie našych, hledziačy na ich maralnyja pryncypy, hramadzianskuju pazicyju? Naturalna, heta niapravilna. Tak, u Biełarusi ŭsie pryvykli bajacca i maŭčać, rabić adno, a kazać inšaje. Chiba heta pravilna?
Ja nie durny čałaviek, ja razumieju, što straču, što staić na konie. Viadoma, ja mieła mahčymaść zajmacca sportam, atrymlivała siaredniestatystyčnuju zarpłatu, była ŭ zonie kamfortu, choć i chapała vyprabavańniaŭ. Kali vyjazdžała na mižnarodnyja spabornictvy, byvała, biehła i pa dźvie dystancyi, tamu što ŭ kamandzie nie chapała ludziej. Ale ja biehła. Ci taja ž Docha, čempijanat śvietu. Realna, tam byli nievynosnyja ŭmovy, ale mnie kazali, što treba dabiehčy, treba finišavać. Čamu? A tak treba načalstvu. Kožny trymajecca za svajo ciopłaje miesca, ciapier ja heta vyrazna razumieju. A kali b ja syšła, čynoŭnikam by dastałasia. Ale ja biehła tady nie tamu, što tak treba było načalstvu. Mnoj kiravali patryjatyčnyja notki, jakija prymusili zabycca pra zdaroŭje, pra nastupstvy. Ciapier hetaha patryjatyzmu, možna skazać, niama. A tady była realnaja pahroza majmu žyćciu. Vy ŭjaŭlajecie, jak prabiehčy marafon u nievynosnych umovach? U 40-hradusnuju śpiakotu, pry hetym takaja tempieratura ŭ Dosie nočču. Ja nie lublu skardzicca, ale prosta stamiłasia maŭčać, tryvać hetaje biaźmiežža. Ciapier nie mahu narmalna spać, tamu što šmat dumak, turbujusia, pieražyvaju. Ale razumieju, što maja luboŭ da krainy akazałasia biez adkazu, jak i napisała ŭ instahramie, — skazała Kudzielič.
