Siarhiej Dubaviec — ab pierachodzie NN na školny pravapis.
Karespandent: «Siarhiej, z vami jak ź byłym redaktaram ciapierašniaja redakcyja niejak raiłasia ŭ pytańni mahčymaha pierachodu na aficyjny pravapis?»
Dubaviec: «Nie, nie railisia».
Karespandent: «Vam nie škada, što nie railisia?
Dubaviec: «Zusim inšy kalektyŭ robić siońnia hazetu, i ja liču, što navat jość roźnica pakaleńniaŭ, heta ŭžo treciaje pakaleńnie paśla mianie, jakoje robić hetuju hazetu i prymaje rašeńni samastojna».
Karespandent: «A vam pa‑raniejšamu balić za los hazety?»
Dubaviec: «Mnie, kali tak patasna kazać, balić za los usioj spravy, źviazanaj ź biełaruščynaj».
Karespandent: «Jakaja vašaja pazycyja, kali b redaktaram «Našaj nivy» siońnia byli b vy, jakoje rašeńnie pryniali b?»
Dubaviec: «Liču nie zusim adekvatnym, što nahodaju razmovy pra hazetu stanovicca pravapis, a nie toje, jakuju rolu hetaja hazeta adyhryvaje ŭ hramadzkim žyćci. Kali hazeta imkniecca da pašyreńnia svajho ŭdziełu ŭ hramadzkim žyćci, to heta bolš zaležyć ad źmiestu vydańnia, ad niejkich markietynhavych chadoŭ, a nie ad formy movy, na jakoj jana vychodzić.
Forma movy datyčyć niejkaj vuzkaj hrupy ludziej, specyjalistaŭ, a nie ŭsioj nacyi. Tamu pra što tut škadavać, ja nie viedaju...»
Karespandent: «Dyk ci rekamendavali b vy «Našaj nivie» pierachodzić na narkamaŭku ŭ suviazi ź niadaŭnim pryniaćciem novaha zakona ab pravapisie biełaruskaj movy?»
Dubaviec: «Vierahodna, što ja b rekamendavaŭ pierachodzić na aficyjny pravapis dziela taho, kab u aficyjnym poli pašyryć svoj upłyŭ na publiku takim čynam, kab idei, jakija niasie «Naša niva» jak maha šyrej uvachodzili ŭ biełaruskaje hramadztva, a nie byli ŭ niejkim vuzkim zamknutym kole litarataraŭ, intelihiencyi, elity...»
Karespandent: «Adzin z pradstaŭnikoŭ takich intelektuałaŭ Źmicier Saŭka navat prapanavaŭ, kab kali hetaje vydańnie piarojdzie na aficyjny pravapis, nazyvałasia «Novaj našaj nivaj»...
Dubaviec: « Źmicier Saŭka – movaznaŭca i zychodzić z peŭnych karparatyŭnych intaresaŭ. Samaje hałoŭnaje: što budzie pisać «Naša niva», a nie jakim pravapisam...
Karespandent: «A kali vy adnaŭlali vychad «Našaj nivy», čym było abumoŭlenaje vykarystańnie nie aficyjnaha pravapisu, a represavanaj savieckimi ŭładami taraškievicy?
Dubaviec: «Na toj čas heta sapraŭdy razhladałasia nami jak represavany kamunistyčnym režymam pravapis. My dziejničali ŭ vielmi vuzkim asiarodku. «Naša niva» adradžałasia jak elitarnaje vydańnie, u nas navat byŭ lozunh «Nivodnaj pabłažki čytaču». Nam treba było pryciahnuć uvahu intelektualnaj publiki, intelektualnaj moładzi. I ja dumaju, što ŭ svoj čas heta ŭdałosia zrabić: u novym pakaleńni była sfarmavanaja płyń ludziej, chaj sabie małalikaja, jakija dalej mahli zajmacca kulturnickimi prajektami. A siońnia zadača zusim inšaja – pryjści da čytača, być zručnym dla jaho vydańniem i nieści svaje idei, idei biełaruščyny jak maha šyrej. Kali zaŭtra «Naša niva» pry zachavańni svaich idejnych pryncypaŭ uzdymie svoj nakład da 10–20 ci 100 tysiač, to heta možna zrabić tolki na aficyjnym pravapisie».
Karespandent: «Jaki, na vašuju dumku, los čakaje taraškievicu, jakuju mnohija lubiać i šanujuć jak niejki ramantyčny symbal biełaruščyny, ale jakuju nie vyvučajuć u škołach?»
Dubaviec:
«Pry źmienie palityčnaj sytuacyi ŭ Biełarusi taraškievicu čakaje los stać padstavaj dla novych moŭnych reformaŭ, jakija budzie pravodzić užo novaja aficyjnaja ŭłada».
