Асаблівасць сітуацыі ў тым, што Дзяніс адзін выхоўвае сумесную з гэтай жанчынай 11-гадовую дачку, а ў момант затрымання яны з дзяўчынкай былі разам.
Дзяніс расказвае, што тая раніца пачыналася як звычайна. Ягоная дачка Ясенія збірала канструктар Lego, а сам ён рабіў каву і чытаў навіны. Толькі мімаходзь заўважыў, што каля дома ходзяць незнаёмыя людзі, а затым убачыў, як заязджаюць бусы.
Неўзабаве ў дзіцячы пакой з аўтаматамі зайшло каля дзесяці чалавек у бронекамізэльках і са шчытамі. Яны сунулі Дзянісу ў твар фатаграфіі з пратэстаў 2020 года.
На тых здымках Дзяніс выглядаў інакш: без барады, у іншым адзенні. Таму ён стаў аднеквацца.
«Пастараўся сябе выгарадзіць, сказаў, што гэта нейкі іншы чалавек, не я», — расказвае ён.
Тады проста на вачах у дзіцяці Дзяніса моцна ўдарылі. Затым, зноў жа пры дзіцяці, сталі гучна на яго крычаць.
«Пачалі гарлапаніць: «Дай пароль ад тэлефона». Кажу: «Няма пароля». Гарлапаняць: «Чаму ў цябе няма пароля?»
У выніку Дзяніса павезлі на допыт, а дачку — следам у асобным аўтобусе. У аддзяленні іх ужо чакала яе маці. Але пасля невялікай сваркі яна, па словах Дзяніса, выклікала таксі, каб Ясенія паехала да бабулі, маці Дзяніса.
Пазней Дзянісу ўдалося пагаварыць з былой дзяўчынай.
«Яна сказала мне, што ведае, што я экстрэміст. І што яна хоча, каб мяне пабілі».
Падчас следчых мерапрыемстваў Дзяніса часта збівалі. І наогул ён шматкроць быў сведкам гвалту ў дачыненні да затрыманых.
«Калі праходзіў па калідоры, пастаянна былі чуваць крыкі: там збівалі людзей. Дубінкай і электрашокерам».
Супрацоўнікі ГУБАЗіКа хацелі запісаць з Дзянісам «пакаяльнае» відэа і агучылі тэкст, які ён павінен будзе сказаць. Але запіс не атрымліваўся.
«Стаў заікацца, забывацца словы, бэкаць, мэкаць», — тлумачыць Дзяніс. Гэта раззлавала супрацоўніка, які працаваў з мужчынам. Ён разагнаўся — і «з нагі» ўдарыў падазраванага ў грудзі.
«Ад удару я вылецеў з кабінета і адразу ўстаў. Ён сказаў: «Ах, ты ўстаў. Ах, табе мала». І паклікаў яшчэ аднаго супрацоўніка, які ўдарыў у грудзі. Наступствы таго збівання Дзяніс адчуваў 1,5 месяца — не мог удыхнуць на поўныя грудзі.
Самы складаны момант, які перажыў Дзяніс, быў тады, калі яму сказалі, што праз яго ягоная дачка збегла ў лес і яе шукалі два дні. «Мяне накрыла чорным», — успамінае ён.
У такім прыгнечаным эмацыйным стане ён пайшоў падпісваць пратаколы. Аднак зразумеў, што там згаданыя іншыя артыкулы, а не 342-і, па якім звычайна судзяць удзельнікаў пратэстаў (арганізацыя і падрыхтоўка дзеянняў, якія груба парушаюць грамадскі парадак, альбо актыўны ўдзел у іх).
Гэтыя дакументы Дзяніс парваў — такі ўчынак ён тлумачыць цяжкім эмацыйным станам. Гэта выклікала новы віток агрэсіі супрацоўнікаў ГУБАЗіКа. Але затым справу ўзяў следчы. Ён пацвердзіў, што дзеянні Дзяніса падпадаюць пад 342-і артыкул.
У выніку мужчыну далі тры гады «хатняй хіміі», але ён здолеў пакінуць Беларусь.
Чытайце таксама:
