На краі зямлі
Вёска Мільва-Бярэзіна ў Іўеўскім раёне, у якую завяла лясная дарога, на карце адзначаная толькі таму, што тут яшчэ захавалася некалькі жылых дамоў і сядзіба для адпачынку турыстаў. Сотавая сувязь працуе толькі ў пэўных месцах, мабільны інтэрнэт не грузіць.
Пакуль журналісты шпацыравалі па маёнтку, у пачатку вёскі спыніўся белы пазік. Аказалася, што гэта такі фельчарскі пункт на колах, на якім медыкі наведваюцца да пацыентаў у самыя глухія месцы раёна. Сюды, дарэчы, яшчэ і аўтакрама два разы на тыдзень заязджае.
«Калісьці гэта была даволі вялікая вёска, са школай, — распавядае Святлана. — Тут быў панскі маёнтак. За ракой ужо другая частка вёскі, хоць яна больш хутарскога тыпу, усяго дамоў пяць.
Калі мы тут пасяліліся, то пачалі цікавіцца гісторыяй месца. У архіве даведаліся, хто да рэвалюцыі тут быў галоўным — землі належалі пану Мілеўскаму. Цяпер, вядома, мала што засталося ад таго часу. Хоць пастаянна знаходзім артэфакты: дно старога збана, прускую манету, ладанку, медны відэлец, колца.
Гэта цяпер тут месца тупіковае, адрэзанае ад цывілізацыі, а раней на рацэ быў ажыўлены рух, можна было да Любчы з яе замкам дабрацца. Дарэчы, трафік байдарачнікаў летам прыстойны».
Гаспадарка з розумам
Цяперашнія ўладальнікі вырашылі пераасэнсаваць жыццё на вёсцы, зрабіць працу карыснай, прыбытковай і такой, якая прыносіць радасць, таму спачатку паспрабавалі сябе як гаспадары аграсядзібы.
Але ў выніку гэта аказалася зусім не тым, пра што марылася, таму гэтым бізнэсам цяпер займаюцца іншыя людзі. Самі ж яны ўзяліся за ўладкаванне ўласнай сядзібы для душы. Купілі ўчастак каля ракі з рэшткамі старога будынка.
«Зямлю насупраць мы ўзялі ў арэнду, больш за 45 сотак, — кажа Святлана. — Гэтае месца было не забудавана, за ім знаходзілася школа. Усяго ў нас 70 сотак, і яшчэ хочам узяць. І, як вы разумееце, зямлю ў вёсцы пад, па сутнасці, бескарысны газон ніхто не займае — яна выкарыстоўваецца па непасрэдным прызначэнні. Тут вам і градкі, і загон бульбы, і кусты, і малады сад».
Па перыметры гаспадарчых уладанняў — акуратныя будынкі, якія менш за ўсё нагадваюць вясковыя хлявы: пафарбаваныя ў модны светла-шэры колер, з мяккай чарапіцай на даху. У адным жывуць укормленыя кураняты-бройлеры, у іншым — балбатлівыя індыкі, у трэцім — куры-нясушкі.
«Сёлета ў нас нават уласныя кураняты з'явіліся», — дзеліцца дасягненнямі гаспадаркі Святлана.
Пакуль госці назіралі за жоўтымі пухнатымі камячкамі, якія бегаюць каля ног клапатлівай мамы, у загон прыйшла рагатая каза. І яшчэ адна. І трэцяя — без рагоў і меншая.
Святлана сама доіць сваіх козачак. «Гэта зусім не цяжка, калі ёсць даільны апарат», — смяецца яна. Менавіта з малака гэтых рагатых-барадатых і атрымліваецца сыр.
На гэтым аглядная экскурсія на міні-ферму не заканчваецца — у цені велізарных ліп і клёнаў, якія, верагодна, памятаюць Напалеона, пасуцца авечкі. Пастух у іх ёсць — электрычны, інакш шукай іх па мясцовых нетрах.
Запас гісторый з жыцця жывёл у Святланы невычэрпны — нейкія вясёлыя, а некаторыя не вельмі.
«Аднойчы, калі мы толькі пачыналі займацца козамі, прыйшла наша Мілка з велізарным раздзьмутым жыватом. Мы думалі, што яна проста так добра травы наелася, але пазней стала зразумела, што ёй нядобра, што гэта ўздуцце і казу трэба ратаваць.
Пачыталі, што трэба напаіць яе сумессю гарэлкі, сланечнікавага алею і соды. Але гарэлкі ў хаце не аказалася і муж дастаў свой каньяк. Удасканалены такім чынам народны сродак дапамог, кактэйль казе спадабаўся.
Але не ўсё заканчвалася так добра. Святлана распавяла і сумную гісторыю пра свінак, якія цалкам шчасліва жылі ў сваіх трох хатках, пакуль да гэтай глухой вёскі, удалечыні ад свінафермаў і сельгасвытворчасцяў, не дабралася афрыканская чума. Вынік сумны, ніхто не выжыў.
А яшчэ сюды часта заходзіць буйная дзічына. Алені, напрыклад, сапсавалі малады ядловец, высаджаны Святланай. Пазабаўляліся — адкусілі і выплюнулі.
Рай для сябе
Некалькі разоў у гэты дзень прагучалі словы «А хочаце паспрабаваць?» — і кожны раз прапаноўвалася рознае. Салодкія і духмяныя клубніцы, ліманад з тархуном і апельсінам, бружмель з прыемнай кіслінкай і смакам чарніц, рэвень, халоднае малако.
«Суніцы з вытанчаным водарам я пасаджу проста на цокаль старога падмурка», — Святлана выходзіць з агародаў і вядзе паказваць свой дом.
Але харчовыя спакусы засталіся і там — гаспадыня робіць сыры з казінага малака з цудоўнымі назвамі. Запомніліся толькі пашахонскі, мацарэла, сусанінскі і гаўда, а астатнія проста засталіся ў падсвядомасці.
Дом, які стаў цэнтрам маёнтка, невялікі, усяго на 70 квадратаў. Ён стаіць унутры старога падмурка з валуноў. На гэтым месцы быў будынак, прызначэнне якога пастаянна змянялася — дом кіраўніка маёнтка, шпіталь, інтэрнат для калгаснікаў. Пра яго вялікія памеры нагадвае перыметр з валуноў.
Тут, на фоне буйной зеляніны і пікіруючых аваднёў, дом глядзіцца прыбрана і нават неяк святочна — гэткі франт, які зазірнуў у правінцыю.
«Праект, дакладней, эскіз, муж знайшоў на сайце адной будаўнічай кампаніі, якая не знайшла часу нават адказаць па тэлефоне, — распавядае Святлана. — Мы звярнуліся да спецыялістаў з BelstroykaPRO, каб яны ўнеслі змены ў планіроўку і пабудавалі дом. Тэхналогію выбралі каркасную — мы хацелі пабудавацца хутка. За метражом не гналіся — нам патрэбны быў кампактны, цёплы і ўтульны дом з тэрасай, якая выходзіць да ракі».
Майстрам, якія будавалі дом, можна нават пазайздросціць — ім пашанцавала працаваць у атачэнні такой прыроды. Аб'ект здалі праз 2,5 месяца. Трэба адзначыць, што зроблена ўсё бездакорна, гаспадыня не знайшла да чаго прычапіцца. Зімоўка таксама прайшла бязбольна — у каркасным доме заўсёды цёпла і ўтульна.
Планіроўка мае асаблівасці. Напрыклад, адразу ад увахода пачынаецца кухня, перацякае ў прастору сталовай і гасцёўні. З яе трое дзвярэй — у спальню, кабінет і сумешчаны санвузел.
Інтэр'ер зроблены ў сучасным стылі, вельмі ўтульны, атмасферны. Дызайн-праект распрацавала і рэалізавала гаспадыня: сама падбірала колеры і фарбавала мэблю, прадумвала асвятленне, дэкор.
У доме пераважаюць белы колер і драўляныя паверхні, у гасцёўні акцэнтам служыць сцяна складанага сіне-бэзавага, джынсавага колеру.
«Насамрэч яна задумвалася зялёнай, як ялінка, але ў выніку атрымалася такая, — распавядае Святлана. — Ад вокнаў да падлогі адмовіліся — я марыла пра шырокія падваконні, на якіх можна было б зручна ўладкавацца з кніжкай. А як падваконне-ляжанка будзе выглядаць, я падгледзела ў Pinterest: з шафамі для захоўвання, мяккім матрацам і падушкамі».
Патрэбныя па форме насценныя свяцільнікі знайшліся ў беларускай краме, праўда, не ў тым колеры — звонку яны чорныя, унутры былі пад медзь. Але Святлана знайшла выйсце — пафарбавала ўнутраную частку ў патрэбны белы колер з балончыка.
У доме шмат гадзіннікаў з боем — гэта захапленне гаспадара, ён іх купляе, рамантуе, дадае ў сваю калекцыю.
Як бачна, на вёсцы можна не толькі шмат працаваць, але і знаходзіць час для адпачынку, для сваіх захапленняў.
«Ёй пагаварыць няма з кім і наогул дзіка сумна», — думаюць, напэўна, многія. А вось і не адгадалі. Святлана прызнаецца, што за час свайго гарадскога этапу жыцця ад зносін нават стамілася. А калі становіцца сумна, выязджае ў Мінск, збірае сябровак, якія, жывучы ў адным горадзе, могуць і не сустрэцца.
«Шчыра кажучы, я доўга ў горадзе ўжо не магу — не ведаю, што там рабіць, — дзеліцца жанчына. — Забягу ў садовую краму, накуплю ўсяго — і дадому».
Чытайце таксама:
У вёсцы — ведзьма. Рэпетытарка з'ехала з Мінска ў вёску і не шкадуе
