Сталічны Камароўскі рынак нават у будныя дні — досыць люднае месца, а гэта значыць, што непадалёку заўсёды можна сустрэць тых, хто да гэтых людзей імкнецца быць бліжэй. Тут і вулічныя музыкі, і пажылыя людзі, якія звычайна сядзяць у пешаходных пераходах са слоікам для манет. У кожнага свой лёс і свой матыў прасіць матэрыяльнай дапамогі ў іншых. Што іх сюды прыводзіць?
Фота: «Народная Воля»
… 80-гадовая Ала Пятроўна не хоча называць сваё прозвішча і саромеецца фатаграфавацца, нацягваючы сімпатычную панаму на вочы.
«Такая слава мне не патрэбная», — тлумачыць суразмоўца, але не адмаўляецца распавесці, што яе сюды прывяло.
У пераходзе пенсіянерка сядзіць не на прыступках, а на прывезеным з дому раскладным стульчыку. Побач каля сцяны — яе кій, пераноска для жывёл, торба. На каленях — два чорныя каты.
«Кошачкі», — папраўляе мяне бабуля.
— Я не так часта тут бываю, — кажа Ала Пятроўна. — Хадзіць цяжка, інвалід 2-й групы, а жыву за некалькі прыпынкаў метро ад Камароўкі. Добра, што знаёмыя мяне сюды прывозяць на машыне, а затым забіраюць.
Чаму я тут? Зімой у мяне кошка нарадзіла кацянят, але я з імі нікуды не магла выйсці на вуліцу. Тады знайшла выйсце: буду сядзець з імі на Камароўскім рынку. І хатнім гадаванцам добра (паветрам падыхаць), і мне, магчыма, хтосьці капейку дасць. Свет не без добрых людзей. Але я тут, шчыра вам скажу, не дзеля грошай сяджу, а вось дзеля гэтых мілых пухнатых стварэнняў. Магчыма, хтосьці захоча ўзяць іх сабе ці мне дапамагчы матэрыяльна. Коцікі ж таксама есці хочуць.
Ала Пятроўна распавядае, што жыве яна адна. Плюс кошкі. Раней жанчына працавала ў Мінску мастаком-афарміцелем, цяпер у яе пенсія — каля 600 рублёў.
— На ўсё не хапае, — уздыхае суразмоўніца. — Па-першае, трэба плаціць за арэнду кватэры, таму што ў свой час я яе не прыватызавала. Па-другое, на лекі кожны месяц сыходзіць прыстойная сума. А яны такія дарагія! А яшчэ раней у мяне на назе кіста ўтварылася, прыйшлося звяртацца ў платную клініку. А тут яшчэ і катоў утрымліваць! Мне б іх пракарміць…
Пасля інфаркту пенсіянерцы далі 2-ю групу інваліднасці, але сацыяльных работнікаў яна да сябе не хоча запрашаць.
— Яны, калі прыносяць ежу коткам, то, здаецца, трэба і за ежу плаціць, і за тое, што сацработнік яе прыносіць, — працягвае Ала Пятроўна. — А коцікаў я нармальнай ежай кармлю, сухі корм, напрыклад, зусім не даю. Чытала, што ад яго ў катоў развіваецца мочакаменная хвароба. І малако не даю, таму што ў малацэ шмат розных дадаткаў. Таму кармлю сасіскамі, рыбай, кашы розныя вару…
На ўсё гэта грошы патрэбныя, так што дапамога ад добрых людзей заўсёды дарэчы. Пасяджу тут дзве гадзіны — і дадому.
Пенсіянерка дадае, што ніколі не выкіне кацянят на вуліцу, каб яны дзесьці бадзяліся. І ў прытулак не аддасць, таму што «там жывёл забіваюць».
«Калі ніхто не возьме, буду несці гэты крыж да канца», — рэзюмуе Ала Пятроўна і збіраецца дадому.
Праз пару дзён яе, хутчэй за ўсё, зноў можна будзе ўбачыць у пешаходным пераходзе на Камароўцы з дзвюма чорнымі котачкамі на каленях…
Дизайнер любит таких бабуль.. уж я-то знаю)